Мибу но Тадаминэ

Мибу но Тадаминэ (жап. 壬生忠岑, шамамен IX ғасырдың аяғы мен X ғасырдың басы, ғұмыры жайлы нақты деректер белгісіз) — Хэйан дәуіріндегі даңқты Жапония ақындарының бірі. Ол император сарайындағы бесінші дәрежелі қызметкер Мибу-но Ясуцунаның баласы болған. Сарайдағы қызметін императордың жеке гвардиясында оң қанат қолбасшысы Фудзивара-но Садакунидің қорғаушысы болып бастаған. Ол өзін талантты ақын ретінде өте ерте танытты. Оның бұл қыры лирикалық «Ямато-моногатари» повестінде жақсы ашылған. Тадаминэ осыдан кейін император кітапханасына қызметке алынады да кейіннен императордың жеке сол қанат гвардиясына алынып, ішкі күзетте қызмет атқарады.

Мибу но Тадаминэ

Күншілдіктің жүрмейтін жері жоқ, әлдекімнің оның үстінен жазған шағымы бойынша Тадаминэні батыс шекараға жер аударады, Ол бұл туралы «Кокинавасю»-ға енген «нагаута»-сында (жап. 長唄 сөзбе сөз аударғанда «ұзақ толғау») өкінішпен еске алады. Тадаминэнің жемісті шығармашылық қызметі 87-92 жылдарға тура келеді. Бұл кезеңде (905 жылы) ол Ки-но Сурайуки, Ки-но Томонори және Осиктои-но Мицунэлармен бірге императордың антологиялық жинағы «Коконвакасию»-ды шығаруға ат салысады. Деректер оны бұл кезде елу жаста еді дейді.

Ол Ки-но Сурайуки және басқа да ақындармен бірге көптеген өлең сайысына қатысады. Деректер Хэйан дәуірінде поэтикалық трактаттарға үлкен әсер еткен жапонның әйгілі «Вака тай дзиссю» («Ваканың он түрі») трактатының авторы Тадаминэ еді дейді.

Мибу-но Тадаминэ қайтыс болған соң кейінгі ұрпақ оның ақындық өнерін жоғары бағалап, оның есімін «Отыз алты мәңгілік сарын» ақындарының қатарына қосады.

Мибу-но Тадаминэнің танка жанрында бір өлеңі әйгілі Огура Хякунин Иссюдің 100 ақынның 100 өлеңінен тұратын «Хякунин иссю» антологиясына № 30 реттік санымен енген.

Мибу но Тадамине, Кано Ясунобу салған портрет, 1648 ж

Кейбір өлеңдері

30. 壬生忠岑

有明の
つれなくみえし
別れより
暁ばかり
うきものはなし

Ариакэ но
Цурэнаку миэси
Вакарэ ёри
Акацуки бакари
Уки моно ва наси

30. Мибу-но Тадаминэ

«Таңда тұнған
Ай ызғары астында
Қоштасқаным-ай.
Тылсым тұман мұңы неткен,
Аянышты едің-ай...»

***
Тылсым самал
Бұлтты тастап кетті
Асулар аспанында
Сен неткен қатал едің,
Сүйіктім менің!...

***
Күзгі самал серпіп өтті,
Жетігенді желпи келе,
Саз үні естілгендей...
Жүректің дір еткені
Еске алып сонда сені...

***
Түнерген көк аспаннан,
Ақша қар себелеп тұр
Бұлақта тұнып аққан...
Жүрегім менің дағы,
Егілер ойлап сені...

***
Мейлі ғой, айта берсін
Келеді көктем бір күн
Бәрі бір сене алмаймын,
Елжіреп тыңдамасам
Бұлбұлдың салған әнін...