Ферримагнетизм
Ферримагнетизм (Ферри(т) және магнетизм) — көрші атомдардың (иондардың) элементар магнит моменттері антипараллель, бірақ магниттік тәртіптің болуынан туындайтын, заттар тобына (ферримагнетиктер) тән магниттік қасиеттер жиынтығы. Осы құбылыс нәтижесінде заттың толық магниттелуі сыртқы магнит өрісі жоқта нөлге тең болмайды. Ферримагнетизм, негізінен, өтпелі d- немесе f - элементтер негізіндегі таза металдар мен балқымаларда орын алады.[1] Ферримагнетиктер — ферримагниттік қасиеттері бар заттар тобы. Ферримагнетиктерге тол- тырмаған d- және f-электрондық қабықшалары бар өтпелі элементтердің иондық және интерметалдық қосылыстары (ферриттер, фторидтер, сульфидтер, селенидтер және т.б.), сондай-ақ реттелген және аморфты балқымалар қатары (мысалы, GdCo5, TbFe2) жатады. Ферримагнетиктер тербеліс контурларының, дроссельдердің, трансформаторлардың және магниттік антенналардың өзекшелері ретінде қазіргі техникада кең қолданылады. Жұқа феррит-гранат үлдірлер (қа-лындығы 1 мкм-ден аспайтын) ЭЕМ- ның жадылық құрылғыларында қол¬данылады.[1]
Дереккөздер өңдеу
- ↑ a b Қазақ тілі терминдерінің салалық ғылыми түсіндірме сөздігі: Электроника, радиотехника және байланыс. — Алматы: «Мектеп» баспасы, 2007 ISBN 9965-36-448-6
| Бұл мақаланы Уикипедия сапа талаптарына лайықты болуы үшін уикилендіру қажет. |
|
Бұл — мақаланың бастамасы. Бұл мақаланы толықтырып, дамыту арқылы, Уикипедияға көмектесе аласыз. Бұл ескертуді дәлдеп ауыстыру қажет. |