Адаптация: Нұсқалар арасындағы айырмашылық

Адаптация теориясы ({{lang-la|adaptatio}}бейімделу, икемделу) — үндіеуропалыкфлективті формалардын шығу тегі туралы 19 ғасырдың ортасында ұсынылған ғылыми болжамдардын бірі. Ол бойынша сөз түрлендіруші-қосымшалар мен есімдіктер бір-біріне тәуелсіз дербес дамыған, тек кейін грамматикалык мағыналарды білдіру үшін өзара бейімделген. Адаптация теориясысын [[Бопп]]тын [[агглютинация теория]]сына қарама-қарсы ұсынған — [[санскрит тілі]]н зерттеуші [[Людвиг]]. Онын түсіндіруінше, үнді- еуропалыкесім мен [[етістік]]тін жалғаулары алғашында жинакты сілтеу мағынасындағы негіздерді жасайтын суффикстер болган. Бірақ әртүрлі мағыналар мен катынастарды білдіру қажеттілігіне байланысты бұл көне негіздер [[ФЛЕКТИВТІФлективтік ТІЛДЕРтілдер|флективті]] [[мағына]] беретін болған да, ал олардын бүрынғы суффикстері жана грамматикалык категорияларды білдіруге бейімделген. Адаптация теориясы Боппка қарсы бағытта [[эволюция]] теориясымен сабақтасып жатыр (Ф. фон [[Шлегель]]). [[Агглютинация]] теориясынан бұрын шыккан, бірак жақтаушылары аз болған бұл [[теория]] бойынша, жалғаулар — алғашқы, ал [[есімдік]] — жалғаулардан шыққан кейінгі элементтер деп түсіндіріледі.