Деконструкция: Нұсқалар арасындағы айырмашылық

Тіл өзі білмейтінді түсіну үшін сол туралы ойларын жинақтап жаза бастағанда қандай жағдай туылады, міне бұл мәселе. Деррида адам тума сөйлеуге бейім, жазуға жат келеді деген идеямен келіспейді. Айтушы мен сөйлеуші логостық бірлікке келген кезде сөз түсінікті болады, ал, жазу логосты айқындайды дейміз. Дегенме деконструкция бойынша айырмашылық, жарқаш қашанда өмір сүреді және шығарма мәңгі оқылып бітпейді, шығарма жазушы мен шығарма ортасындағы алшақтық сақталады, шығарманың арғы мағынасы тіпті шығарманың өзінде сыналған идея болуы да мүмкін дегендей пікірлер айтады. Бұл сөйлеуге қарағанда жазудың шындыққа сай келуі әлдеқайда мүмкін екенін, өзгермес мәтіндер мағына тұрғысынан баяғыда өзгеріп кеткенін көрсетеді. Мысалы ежелгі кітаптарды оқығандар сол ежелгі заманды оқып отырмын, сол заманмен таныстым, демек мен ежелгі заман мағынасы ішінде жүрмін деп ойлайды, шынтуайты олай емес, ол қазіргі өзінің, осы заманның мағынасында жүр, сол шығарманың тағы бір тың мағынасы ішінде жүр, ол ежелгі адамдар түсінген мағына емес. Мағына өзгермейді деген идеяның қате екенін Деррида жазудың оқылуы арқылы тамаша көрсетіп береді. Дегенмен бір мағынаны өзгертпей сақтауға да болады, бірақ бұл жасанды, өлі мағынаға ұласады. Сондай өлі мағынадан тек ДЕКОНСТРУКЦИЯ амалы ғана құтқарады, оның құтқару амалы оқушыны мәтіндегі жаңа мағынаға көшіру.