Кремация: Нұсқалар арасындағы айырмашылық

'''[http://www.masa.kz/article/view/id/1437 Кремация]'''(''лат. crematіo, cremare – өртеу'') – мәйітті арнаулы тәсілмен өртеу әдісі. Алғаш рет соңғы [[неолит]] пен [[қола]] кезеңдерінде пайда болған (''б.з.б. 3 – 2-мыңжылдықтар''). Ежелгі [[грек]]тер мен [[рим]]діктер адам мүрделерін алау жағып өртеуді кеңінен қолданды. [[Жапония]]да, [[Үндістан]] мен [[Оңт.-Шығыс Азия]]ның басқа да елдерінде Кремация ертеден бар. Кремация будда дінінің өлік жөнелту қағидаларымен байланысты қалыптасқан. [[Еуропа]] елдерінде кремация христиан діні шамандық, яғни “дінсіз” халықтардың салты деп жарияланды. Оның үстіне, христиандар ұғымында кремация библиялық “''қайта тірілу''”, “''о дүниедегі өмір''” ілімдеріне қайшы келетін болды. Тек 19 ғ-дың екінші жартысында ғана Еуропада кремация қайтадан қолданыла бастады. Арнаулы пештер – ''крематорийлар'' кеңінен тарады (''алғаш рет 1876 ж. [[Милан]] қ-нда салынды''). Еуропада өртенген мәйіттің күлін жерге көмеді немесе арнаулы урналарда сақтайды. Көне Мауераннахр өлкелерінде (Орта Азия) күлді балшықтан жасалған кішкене оссуарийлерге салып, наусқа жинады. [[Қазақстан]]ның ежелгі тарихында К. тәсілі қола дәуіріне жататын ''[[андрон]]'' мәдениетінің [[Нұра]] кезеңінде қолданыла бастады (''б.з.б. 2-мыңжылдықтың ортасы''). Археологиялық деректерге қарағанда, андрондықтардың бір бөлігі мүрдені қабірден тыс жерде өртеп, оның күлін көметін болған. Осы ''дәстүр'' көне ''түркі'' дәуірі тайпаларының ескерткіштерінде де кездеседі.

[[Санат:categoryТарих]]