'''Сарказм'''(''грек. ({{lang-el|sarkasmos}} — ащы мысқыл, жанға батыру'') — [[күлкі]] етудің бір түрі, [[зіл]]ді кекесінмен әжуалау. Құрылымы жағынан иронияның ұлғайған түрі. [[Ирония]]да зілсіз, көбіне іштарта әжуалау басым болса, Сарказмда ол шарықтау шегіне жетіп, батыл, ашық әшкерелеуге көшеді. Сарказм көне грек әдебиетінен бүгінге дейінгі сатиралық шығармалардың көпшілігінде кездеседі, әсіресе ауыз әдебиетінде молынан ұшырасады. [[Қожанасыр]] туралы әңгімелер иронияға негізделсе, [[Алдар Көсе]] жайындағы әңгімелер ащы мысқылға, уытты кекесінге құрылған. Ақындар айтыста қарсыласын ащы мысқылмен кекетіп, келемеждеу, жігерін жасыту мақсатында Сарказмды қолданған. [[Махамбет]]тің, [[Шернияз]]дың өлеңдеріндегі өткір де уытты кекесіннен, ашықтан-ашық шенеп-мінеуден Сарказм айқын көрінеді. [[Абай]] өлеңдерінде ирониядан гөрі Сарказм басым көрінеді. <ref>Қазақ Энциклопедиясы, 7 том</ref>
