Бет жырту: Нұсқалар арасындағы айырмашылық

'''Бет жырту''' — [[қаза|қазаға]] қайғыру салты, ежелгі [[ғұн]] заманынан (б.з.б. 3 ғасыр) қазірге дейін сақталған, түркі халықтарының көпшілігіне ортақ ғұрып. Оның мәні адамды қадірлеуден, өлімге қимаудан, күйзелуден шыққан. [[Ер]]-[[азамат|азаматы]] не жалғыз ұлы өлген әйелдер шашын жайып, бетін жыртып, олар туралы [[жоқтау]] айтып, аза тұтып, дауыс қылғанда, бетінен қаны сорғалап отыруы тиіс болған. [[Орхон-Енисей жазбалары]], [[Қытай]] деректері бойынша, көне түркілерде күйеуі өлген әйел ғана емес, өлген кісінің жақын [[Туыстық|туыстары]] да көріскенде бәкімен бетін тіліп қан шығарған. Әйелдерге, [[қыз]] балаларға қатты ренжігенде айтылатын ''“бетің тілінгір”'' қарғысы, ''“ең жақын адамыңнан айырыл”'' дегенді білдіреді. Бет жырту ғұрпы [[Түркі қағанаты]] кезінен қалған [[тас мүсін|тас мүсіндерде]], үй қабырғасына салынған суреттерде жиі кездеседі. Қазақтарда “Бет жырту” ғұрпы 20 ғасырдың басына дейін сақталып келгені жайлы мәліметтерді орыс саяхатшыларының жазбаларынан кездестіруге болады. <ref name=”source1”> “Қазақ Энциклопедиясы”, II-том </ref>