Латын әліпбиі: Нұсқалар арасындағы айырмашылық

'''Латын Әліпбиіәліпбиі'''<ref name="source1">Дирингер Д., Алфавит, М., 1963</ref><ref name="source2">Добиаш-Рождественская О.А., История письма в средние века, М.—Л., 1963.</ref>, әлемде кеңінен қолданылады. Б.з.б. 7 ғасырдада [[Рим|Римде]] [[грек]] және [[Этрус әліпбиі|этрус әліпбиінің]] тармағы ретінде пайда болып, б.з. 1 ғасырында қалыптасты. Жазу оңнан солға немесе солдан оңға қарай (''брустрофедон бойынша'') жазылып, бағыты әрдайым алмасып отырған. Б.з.б. 4 ғасырдан бастап жазу тек солдан оңға қарай жазылды, алғаш 20 [[әріп]] болды. Әліпбиге б.з.б. 230-жылдары ''G'', ''Y'' және ''Z''әріптері енген, соңғы екеуі грек тілінен кірген сөздер үшін алынған, ал ''J'', ''U'', ''W'' әріптерінің қолданылуы қайта өркендеу дәуіріне жатады. Орта ғасырда Латын әліпбиі [[Еуропа|Еуропаға]] тарады, [[Африка]], [[Америка]] және [[Азия]] халықтары пайдаланды. Латын сөздерін оқуға негізделген әріп таңбалары қалыптасты. Қазіргі латын әліпбиінде 25 әріп бар. Дауысты дыбыстар созылыңқы және қысқа айтылады, осыған байланысты сөздердің мағынасы өзгереді: Lberlīber — тәуелсіз, Lberliber — кітап. Латын әліпбиінде алты [[монофтонг]] (''бір дауысты'') — ''а, е, і, о, и, у,'' сондай-ақ төрт [[дифтонг]] (''екі дауысты'') — ''аи, еи, ае, ое'' бар. [[Дауысты дыбыстар|Дауысты дыбыстардың]] санына, орналасу тәртібіне байланысты сөзге екпін түседі, буындар да осы негізде жабық (''дауыссызға бітсе'') және ашық (''дауыстыға немесе дифтонгқа аяқталса'') болып бөлінеді.