Аң ату — ату құралдарының көмегімен аң-құсты атып алу тәсілі. Қазақтар аң аулауда зақпы, атқы, садақ, мылтық түрлерін қолданған. Осы қаруларды қолдану арқылы қазақтар қоңыр аң деп атаған арқар, құлжа, бұғы, марал, таутеке, тауешкі тәрізді аңдарды және қасқыр, түлкі, аю, ілбіс, сілеусін тәрізді жыртқыштарды аулады. Кәнігі аңшылар аңның тұрағын, ойнағын, суатын, жайылымын, жалағын, жатар орнын, яғни олардың жусайтын және өретін орны мен уақытын дөп басып біліп отырған. Тіпті, аңдардың ізін де, исін де айыра білген. Аң аулауда кең тараған тәсіл тосқауыл жер табу, яғни кезеп ататын орынды дұрыс таңдау аңды жақыннан дәлдеп атуға мүмкіндік берді.

Аң атудың ертеден кең тараған түрі - садақ пен зақпыны қолдану. Садақты пайдалану өткен ғасырға дейін кең қолданыста болғанымен, мылтық түрлерінің кең таралуына байланысты оның маңызы төмендеп калды. Дегенмен, XX ғасырдың басына дейін қолданыстан шыға койған жоқ.[1]

Дереккөздер өңдеу

  1. Қазақтың этнографиялық категориялар, ұғымдар мен атауларының дәстүрлі жүйесі. Энциклопедия. - Алматы: DPS, 2011. - ISBN 978-601-7026-17-2