'''ПАЙЫМ''' – [[ойлау]] процесінің формасы, белгілі бір сатысы. Анық та айқын пайымдау, өз ойын дұрыс құру, фактілерді дәл жіктеп, дұрыс жүйелеу қабілеті таным процесінде өте қажет. Пайымға сүйене отырып, шындықтың мәнін ашуға жетелейтін танымның шығарм-қа толы жоғары деңгейі зердеге байланысты. [[Философия]] тарихында Пайым мен зердені екі түрлі қабілеттер есебінде бір-бірінен айырып қарастыру антик. философиядан басталғанымен, нақтылы түрде И.[[Кант, Иммануел|КанттыңКант]]тың ілімінде іске асты. [[Кант]] Пайымды ғылыми танымға қабілеттілік, ал ақыл болса, философияның дүниені танып-білуге дәрменсіз талпынуы деп анықтады. Оның пікірі бойынша, зерде Пайым шегінен асуға, сөйтіп шексіздікті, абсолюттілікті тануға ұмтылады, алайда бұл мақсатқа ол жете алмай, шешілмейтін қайшылықтарға – антиномияларға ұшырасады. [[Гегель|Гегельдің]]дің пікірінше, Пайым – негізінде білімнің қалыптасу кезеңі, білімділіктің белгісі ғана. Себебі білімді адам анықталмаған, көмескі, бұлыңғырға қанағаттанбай, заттардың айқын бейнесін, дәл кескінін білгісі келсе, білімсіз адамның ойы керісінше тұрақсыз, ауытқу мен адасуда болады. Сондықтан ондай адаммен белгілі бір мәселе жөнінде тіл тауып ұғынысудың өзі қиынға соғады; қ. [[Зерде]].<ref name=”source1”> “[[Қазақ Энциклопедиясы]]”, V-том </ref>
