Ирония: Нұсқалар арасындағы айырмашылық

'''Ирония''' ({{lang-el|еіrоnеіа}} - келемеж,кекесін) - [[адам]]ға зат пен [[ҚҰБЫЛЫС|құбылысқа]] сырттай жақсы баға берсе де, ішкі [[мағына]]сы қарсы келіп, [[келеке]]ге айналдыратын құбылту ([[троп]]) құралы, [[болмыс]]ты жоққа шығарудың бір түрі. Иронияға астарлы [[сықақ]], іштей мазақ жатады (мысалы, қара кісіні "аппағым", пұшық адамды "қоңқағым" деу). Ирония 18 ғасырдың аяғында барынша дамыды. [[Еуропа]]да - [[Вольтер]], Г.Гейне, Ф.Франс, Б.Шоу, Ресейде Н.В. Гоголь, М.Е. Салтыков-Щедрин, В.В. [[Маяковский Владимир Владимирович|Маяковский]], А.Т. Твардовский, т.б. шығармаларында кеңінен қолданылды. Ирония [[қазақ әдебиеті]]нде де көп кездеседі. Мысалы, "[[Айман-Шолпан]]" жырында Айманның Әлібекті, "Біржан - Сара" айтысында Сараның Жиенқұлды "Мақтауы". [[Абай]] иронияны әлеуметтік өмірдегі кемшіліктерді мінеп, шенеуге арнады ("Болыс болдым мінеки", "Қайтсе жеңіл болады жұрт билемек", т.б.). С.Дөнентаев, С.Торайғыров, А.Тоқмағамбетов, О.Әубәкіров, Ш.Смаханұлы, Ғ.Қабышев, С.Адамбеков, т.б. Иронияға толы көптеген [[шығармалар]] жазды. М.Әуезовтің, Ғ.Мүсіреповтің, Ғ.Мұстафиннің [[проза]]лық туындыларында ирония молынан кездеседі.<ref>Қазақ әдебиеті. Энциклопедиялық анықтамалық. -— Алматы: «Аруна Ltd.» ЖШС, 2010 жыл.ISBN 9965-26-096-6</ref>