Мойындалмаған және жартылай мойындалған мемлекеттер: Нұсқалар арасындағы айырмашылық

 

Мемлекеттің қарапайым анықтамасында оның өзара байланысты келесідей құрамдас бөліктерден тұратыны айтылған: аумақ (территория), халық және орталық үкімет. Орталық үкімет мемлекеттік шекараны қорғайды және осы аумақта ұлт ретінде мойындалған халықтың еркін егеменді жүзеге асырады. Бұл мемлекетті ұлттық мемлекетке айналдырады. Оның азаматтары және олар мен мемлекеттің арасындағы қарым-қатынас заңмен реттеледі. Түпкі негізгі ережелер халыққа, әдетте, бастапқы білім, [[бұқаралық ақпарат құралдары]], кейде, әскерге шақыру арқылы сіңіріледі. Өзінің дәстүрлі ізбасарларынан қазіргі мемлекеттің айырмашылығы орталық үкімет пен халықтың арасында тығыз байланыстың орнатылуында. Қазіргі мемлекеттерде бұл деңгей өте жоғары, оған аса көп салық салу арқылы кол жеткізіледі. Сонымен қатар, мемлекеттің барлық салаларына қатысу азаматтардың кең сауаттылығымен, санымен қамтамасыз етіледі. Қазіргі ұлттық мемлекеттер неғүрлым табысты болса, ол соғұрлым өз азаматтарына көп кепілдіктер береді (шетелдік басқыншылықтан қауіпсіздік, мемлекет ішінде бейбітшілік және тәртіп, зейнеткерлік қамтамасыз етудің жалпы жүйесі, ұлттық [[денсаулық]] сақтау, жұмыссыздарды қорғау, тегін орта білім, білім алуға және жұмысқа орналасуға тең мүмкіндік және т.б.).

Де-факто мемлекеттер жоғарыда аталған кепілдіктердің көпшілігін, қазіргі ұлттық мемлекетке тән қызметтерді атқарады. Алайда, халықаралық құқық тұрғысынан қарағанда, яғни, [[де-юре]], бұл мемлекеттер жоқ, өйткені олар бұған дейін мойындалған ұлттық мемлекеттердің көпшілігінің тарапынан толыққанды мемлекет және халықаралық қатынастардың заңды субъектілері ретінде қолдау тауып, мойындалмаған. Мемлекеттілікті халықаралық дәрежеде мойындағандығының басты белгісі [[БҰҰ]]-ның құрамына қабылдануы болып табылады.

Алғашқы де-факто мемлекет - [[Германия Демократиялық Республикасы]] ([[Шығыс Германия]]) болды.