Органикалық химия: Нұсқалар арасындағы айырмашылық

[[File:Dimethyl-sulfate-from-xtal-3D-balls.png|thumb|250px|Диметилсульфат]]

'''Органикалық химия''' – химияның [[көміртек]] және оның басқа элементтермен түзілген [[органикалық қосылыстар]]ын, олардың өзара түрлену заңдылықтарын зерттейтін саласы.

Органикалық химияның органикалық заттардың [[синтез]]і мен құрылымын анықтауда, ондағы [[электрон тығыздығы]]ның таралуын, атомдардың кеңістіктік орналасуын және химиялық реакция механизмін белгілеудегі мүмкіндіктері шексіз. Сонымен қатар ол ғылым мен техниканың жаңа салаларының пайда болуына және дамуына ықпал етеді. Органикалық химия терминін алғаш '''1808 жылы швед химигі''' [[И.Берцелиус]] (''1779 – 1848'') ұсынған. Бұл термин ол кезде тек тірі организмдермен ғана байланыстырылып түсіндірілді. ''19 ғасырдың аяғында'' көптеген зерттеулер нәтижесінде органикалық қосылыстар синтезделіп, ол түсінік жоққа шығарылды. Органикалық химияның ғылым ретінде дамуы осы кезден басталады. Органикалық химияның дамуында ''1861 жылы'' [[А.Бутлеров]] ашқан органикалық заттардың құрылыс теориясы маңызды орын алады. Осыған байланысты органикалық химияға химиялық байланыс, [[молекула]]да [[атом]]дардың байланысу реті, олардың өзара әсері, т.б. жаңа ұғымдар енді. Бутлеровтың құрылыс теориясы осыған дейін белгісіз болып келген [[изомерия]] құбылысын толық түсіндіре алды. Одан басқа: ''типтер теориясы, фрагменттердің молекуладан өзгеріссіз жаңа молекулаға өтуі, валенттілік ережесі, бензолдық теория, құрылыс, изомерия құбылысы, молекуладағы атомдардың кеңістіктік орналасуы, атомдардың өзара әсер теориялары'', т.б. көптеген жаңалықтар органикалық химияны одан әрі дамытты. ''20 ғасырдың басында'' талдаудың жаңа физикалық әдістері жасалып, жетілдірілді: [[хроматография]]лық, [[ЭПР]], рентген, құрылымдық талдау, [[масс-спектроскопия]], [[ядролық-магниттік]] [[резонанс]], [[инфрақызыл]] және [[ультракүлгін-спектрометриясы]], т.б. Бұл әдістер химиялық әдістерді қолданбай-ақ, күрделі органикалық заттардың құрылымын тез және дәл анықтау мүмкіндігін берді.[[File:Ethyl-formate-3D-balls.png|thumb|left|250px|Этилформиат]] ''1915 – 1916 жылдары'' химияға кванттық механика әдістерін қолдануға байланысты органикалық қосылыстарда электрон және оның тығыздығының таралу табиғатын түсінуге мүмкіндік туды ('''''мезомерия және резонанс теориясы'''''). ''20 ғасырдың 2-жартысында'' тізбекті реакциялар теориясы, [[қышқыл-негіз]] және [[гетерогендік катализ]] теорияларын түсінуге жол салған зерттеудің [[кенетика]]лық әдістері қолданыла бастады. Әсіресе сұйық отын тапшылығы туғанда [[Бергиус реакциясы]] арқылы көмірді сұйық көмір сутектерге гидрлеу орын алды (''1912 – 1913''). Полимерлер химиясы кең өріс ала бастады. ''1897 – 1999 жылдары'' полимерлеу нәтижесінде [[каучук]], медицина мен техникада қолданылып жүрген бластомерлер алынды. Ал ''1936 жылы'' синтетикалық полимерлер [[найлон, тефлон]] синтезделді. Полимерлер химиясы жоғары молекулалы қосылыстар деп аталатын химияның үлкен бір саласына айналды. Органикалық химияда бояулар химиясы ерекше орын алады. Бұл саланың дамуында неміс химик-органигі [[А.Гофман]] (''1818 – 1892'') лабораториясының еңбектері зор болды. ''1856 жылы'' ең алғашқы синтетикалық бояғыш – [[мовеин]], ал ''1858 жылы'' [[фуксин]] алынды. Бояғыш заттар фотография ісінде кеңінен қолданыла бастады. Қазақстанда органикалық химия өткен ғасырдың ''30-жылдарынан'' дами бастады.