<b>'''Сүйінғара Үргенішбайұлы</b>''' ([[1756 – 1841]]) – [[батыр]], [[би]]. Кіші жүздің адай руының мұңал тармағынан шыққан. [[Ресей империя|Ресей империясының]], [[Хиуа]] хандарының, түрікмен билеушілерінің үстемдігіне қарсы күрескен. [[1831]] жылы [[Орынбор]] әскери губернаторы [[граф]] [[П.П. Сухтеленге |П.П. Сухтеленге]] орыс тұтқындарын қайтарып, өзі басшылық жасайтын маңғыстаулықтардың атынан Ресеймен достықта болатыны жайлы сенімхат жазған. Граф Сухтелен өзінің ризашылығын хат арқылы білдіріп, батырға қылыш сыйлаған. Сүйінғара [[1837]] жылы [[Жайық|Жайықтың]] шығыс бетіне өткен [[Исатай]] мен [[Махамбет|Махамбетке]] қол жинауға көмектескен. Сүйінғараның інісі Кежінің, балалары [[Бүркіталы]], [[Сатыбалды]], [[Көтібар]]дың ерлігі, қыздары Айсалқам мен Жансалқамның қайғылы тағдыры туралы ел аузында аңыздар көп сақталған. Батыр туралы [[А.Ф Рязанов]] пен [[В.Ф. Шахматов]]тың ғылылыми еңбектерінде, [[Ә.Кекілбаев]], [[Қ.Сыдиықов]], [[Е.Жаманбаев]], [[Қ.Шыртанов]], ]]Ә.Спанов]]тың көпшілікке арналған мақалаларында сөз болады. Оған [[А.Өтембетұлы]], [[Ы.Шөреков]] жыр арнаса, [[М.Әбдіқалықов]] “Сүйінғара” атты роман жазған. Сондай-ақ [[Ә.Әлімжанов]] “Махамбеттің жебесі” романында, Кекілбаев “Күй” повесінде Сүйінғараның бейнесін сомдаған. Денесі Маңғыстаудағы Сейсен ата қорымына жерленген.
