'''Жылқы үйрету''' — [[жылқы]]ны салт мінуге, жүк артуға, арбаға, шанаға жүруге көңдіктіру. Жылқышы салт мінуге үйретуді тайынан бастап, әдетте екі мен үштің арасындағы [[құнан]] мен құнажын байталдар тегіс үйретіледі. Арба, шанаға жегуге салт мінуге әбден үйретілген 4-5 жасар аттар мен қысыр биелер үйретіледі. Асау ж.-ныжылқыны ү.үйрету алдымен оны ұстаудан басталады. [[Жылқы]] ұстауда ең жиі пайдаланылатын аспап - [[құрық]]. Құрық 5-6 метрлік жіңішке қайыңға қылдан есілген бау тағу арқылы дайындалады. Құрықты асауға [[ат]] үстінен де, жаяу да салады. Асау мойнына құрық түсісімен оның бауын омырауына жібермей қылта мойнынан қылғындыра қысып тоқтатып тартып тұрады да, екінші кісі құрықты бойлай бірте-бірте асауға жақын келіп, оң қолымен мінер жақ құлағынан басып тұрып, сол қолымен жүгендейді. Бұдан кейін жүгеннің тізгінімен асаудың жоғарғы ерніне бұрау салып немесе қос қүлағынан[[құлақ|құлағынан]] ұстап тұқыртып ерттейді. Ерттеген соң тізгінді асаудың шоқтығына қаңтара байлайды да, жүгеннің сулығынан арқанның бір ұшын өткізіп қылта [[мойын|мойнынан]] күрмей байлаған соң, арқанның екінші ұшынан ұстап тұрып асауды біраз айналдыра қуып мөңкітеді. Содан кейін үйретуші оның үстіне мініп, екінші біреу мықты атпен жетектейді. Адам ырқына көніп, біраз жүргеннен кейін таң асырады. Жүген-құрық көрмеген шу асауларды ұстау үшін бұғалық салу, шалма түсіру, тұзақ құру әдістерін де қолданады. Барлық жағдайларда жүгендеу, ерттеу, бас білдіру тәсілдері жоғарыда көрсетілгендермен бірдей. Асау үйретудің басты шартына оны шошытпай, мертіктірмей, тым зорықтырмай, уақытында[[уақыт]]ында суытып, шөп пен судан да қалдырмай, баппен үйрету жатады.<ref>Ә.Байжұманұлы, К.Бекболатұлы. Мал шаруашылығы сөздігі. Алматы-2011. ISBN 978-601-7254-21-6</ref>
== Дереккөздер ==
<references/>
Ә.Байжұманұлы, К.Бекболатұлы. Мал шаруашылығы сөздігі. Алматы-2011. ISBN 978-601-7254-21-6
