Арнау сөз

Арнау сөз — әдеби шығарманың ішінде стильдік тәсіл ретінде кездесетін авторлық арнау сөз кейіпкерге, оқырманға, табиғат құбылысына, әйтеуір қандай да жанды, жансыз нәрселерге қарай айтылады. Мысал үшін Ж.Аймауытовтың "Ақбілек" романынан бір үзінді алсақ:

"Сорлы Ақбілек! Сен жыламай кім жыласын?

Тас емшегін жібіткен, тар құрсағын кеңіткен, аруанадай анаңнан айырылдың.

Келешектегі бақытты өміріңнің кілтіндей көріп, сары майдай сақтаған алтын қазынаңнан айырылдың.

Ар-ұятың төгілді, адамшылығың жойылды.

Жас нәуетек жүрегің соқпай жатып өрт болды.

Жаңа шыққан жауқазын піспей жатып жоқ болды.

Есіл ерке балалық - аяққа құйған астайын шолтаң етті-тоқталды.

Жыла, жасың бұла. Жасыңмен қайғың жуылсын.

Жасыңнан теңіз жиылсын. Теңізді дауыл толқынтсын.

Құтырсын толқын, туласын Зарлатқан сені мұндарлар тұншықсын - суың да улансын.

Қатын-қызы тұл қалып, сендей болып шуласын".

Ақбілекке қаратып айтылған осы арнау сөз түріндегі автордың лирикалық тағылымы оның өз кейіпкеріне жаны ашығандай, оған ниеттестік білдіргендей, оның қайғысына ортақтасқандай сөйлеп бір сәт өзі баяндап отырған оқиғаға тікелей аралас кетуі нақты түрде берілсе де, ешбір оғаш көрінбейді, қайта әсерлі болып шыққан.