Бейнеубай Құлшарұлы

Бейнеубай Құлшарұлы 1864 жылы Маңғыстауда, Бейнеу құдығы басында туып, 1941 жылы Иран елінде қайтыс болған.

Бейнеу құдығын кезінде Бекет-Атамен тұстас, пікірлес болған қараш Қарақұл қазғанын, Атаның Бейнеудегі жерасты мешітін де осы Қарақұлдың өзі бас болып балалары салысқанын үлкендер айтып кеткен. Қарақұл Бейнеубайдың үшінші атасы.

Бейнеубайдың үш баласы – Іңірбай, Әлпейіс, Арқарбай да ата жолын қуып, құдықшылықты кәсіп етті. Олардың Үстірт дөңіндегі, Түркменстан жеріндегі қазған құдықтарын ел әлі күнге дейін пайдаланып келеді. Бейнеубайдың ортаншы ұлы Әлпейіс 1940 жылы колхоз малын суару үшін құдық аршып жатқан кезінде, құдық түбіне басмашылардың қыл-қыбыр, қи тастап, көзін бітеп кетуінен жиналған улы газ кеудесін қауып, қаза тапқан. Бейнеубай Үстірт үстінде, Маңғыстаудың ойы мен қазіргі Атырау, Ақтөбе облыстары аумағында да көптеген құдықтар қазған, жерасты суларының ағысын дәл таба білетін дала инженері атанған адам. Бұл кісінің осындай қасиеттері жөнінде кезінде Ғ. Айдаров, С. Шалабаев, Е. Өмірбаев сияқты жерлес ғалымдарымыз да зерттеп, еңбектерінде жазып кетті. Маңғыстау құдықтары жөнінде бертінде марқұм Серібол Қондыбаев та этнографиялық зерттеу еңбектер жазып қалдырды. Әбіш ағамыздың «Шыңырау» повесі 1980 жылы жазушы Г. Бельгердің аудармасымен неміс тіліне аударылды. Осы неміс тіліндегі нұсқасынан кейін ағылшын, француз тілдеріне, басқа да көптеген елдердің тілдеріне аударылған. Бұл шығарманың құндылығы сонда – әлем халықтары, әсіресе суы мол Еуропа елдерінің жұртшылығы шөл далада жеті қат жерастынан су көздерін тауып, тіршілік нәріне айналдырып отырған өр халық бар екенін, құдық қазу ісін атадан балаға жалғастырып келе жатқан құдықшы деген кәсіп иелерін, олардың жанкешті еңбегін алғаш рет осы «Шыңырау» повесі арқылы білгенін жазды.