Малшылар киімі

Ертедегі қазақтарда жұмыстары өте ауыр, таңның атысынан күннің батысына дейін иен далада жүргендіктен қойшы, сиыршы, жылқышы, түйешілер жыл маусымдарына байланысты киінген. Үскірік аяз бен ызғырық желден, жауын-шашыннан қорғаныш киім ретінде үстеріне тон, бастарына малақай, қолдарына жылы қолғап, аяқтарына тағалы етік, киіз байпақ киді. Жылы болуы үшін матаға қой мен түйе жүні, мақта қосып күсіп, бидайылап тыстаған, қой терісінен жүні ішіне қаратылып тігілген шалбарлар да малшыларды суықтан қорғады.

Сонымен қатар қысқы киімнің сыртынан кебенек, аба сияқты су да, жел де өткізбейтін сулық киімдерді киді. Бақташылардың киімдерінің бірі қазіргі кезде кездесе өоймайтын жадбағай, башлық, далбай, күләпара деген су өтпес үшін, қатты боранда жел мен қардан қорғайтын, тымақтың сыртынан киетін баскиімдер болған. Мұндай баскиімдер жаз айларында күннің аптабы мен шаңнан қорғаған. Бұл жаздық баскиімге тек мата астар салынып тігілген. Ол әрі жеңіл, әрі қолайлы болған. Қыста киетін жалбағайға түйе жүні немесе мақта салып сырып, бір түсті матамен астарлаған.