Тұлдау

Нәзір беріліп, аят оқытып қаза болушы үлкен кісі, ауыл ақсақалы, беделді кісілерден болса, өзі тірі күнінде мініп жүрген атын немесе басқа бір бас жылқыны арнаулы атап, жылын беруден бұрын аттың жалын күзеп, құйрығын кесіп, кекіліне ақ байлап, жаздай өріске бос қоя береді. Ал сол кісі тірі күнінде мінген ер тұрманын жүкке жинап, ер басына сол кісі киіп жүрген бас киімін кигізіп, қамшысын алдыңғы қанжығасына іліп жылын күтеді. Мұны тұлдау деп атаймыз. Жылын бергенде тұлданған жылқының басы жағынан ажыратылып, пітеу (бөлмелемей) пісіріледі. Жылына келген жамағат тарқап кеткенде артында молда-қожалар, туыс туғандары іркіліп қалады да, құда-жұрағат, үлкен кісілерден біреуі тұлданған нәрселерді орнынан қозғап, жабулы тұрған жапқыштарды ашады. Бұны туын жыққтық деп атайды да, айрым дастарқан жазып жылқының басы табаққа салынып молдалармен қалған туыстардың алдына тартылады. Бір жігіт жылқының піскен басының құйқасын кертіп-кертіп жұртқа таратады. Соңын да таза мүжіліп ағаштың басына іліп қойылады.

Дереккөздер

Сыртқы сілтеме

[ҚХР Іле жастары журналынан Авторы: Әбсамат Тоқтасынұлы]