Шүкіршілік

Шүкіршілік – адамның барды қанағат тұтып, жаратылыс хикметінен ғибрат алып, тәубаға келуі. Шүкіршілік адамның рухани кемелденуімен ұлғайып, адамшылық келбетін айқындай түсетін қасиет. Шүкіршілік барға қанағат етумен тоқталмай, жаратылыс хикметіне терең бойлап, өзінің бұл дүниеде бар болуына, жарық дүниені көріп, тіршілік жасауына шүкір етуінен көрінеді. Өзгеден қате-кемістік көрсе немесе жан иелерінің кемшілігін, адамға қарағандағы әлсіздігін көргенде, өзін артық санап тәкаппарланбай, өзгедегі кемшіліктің өзінде болмағанына шүкіршілік ету адамның тәубасын ұлғайтып, рухани кемелденуіне мүмкіндік береді. Адамның жаратылыс әлеміндегі, жан иелерінің арасындағы ерекше орны мен жауапкершілігін айқындап, осындай кемел, жаратылысты иелене тұрып, Жаратушыны танудың Хақиқатқа бойлап, ғибраттанудың маңызы мен мәнін анықтайды. Жеке адамның бойындағы шүкіршілік оның тағдырға ризалығынан, әрбір оқиғаны сабырмен қарсы алуымен, бойындағы қасиеттерімен, қолында бар дүниесіне қанағат етуінен көрінеді. Шүкіршілік адамның қоршаған орта мен адамаралық қатынасын реттеп, қоғамдағы тыныштыққа, мейірбандық пен бауырмалдыққа игілікті ықпал етеді. Шүкіршілік Құран Кәрімдегі “Ей, адам баласы, сен шүкір ет, одан кейін зікір ет” деген Жаратушының бұйрығына сай адамшылық асыл мақсаттың, яғни Иманды күшейтудің негізі. Шүкіршілік – адамның қоршаған төңіректен ғибрат алып пікір етуіне де азық болатын алғышарт.

Сілтемелер

"Қазақ Энциклопедиясы", 9 том