Lo-fi (лоу-фай)
Бұл мақала әлі тексерістен өтпеді. Тексерілмеген мақалалардағы мәліметтер сенімсіз болуы мүмкін.
|
Lo-Fi немесе лоу-фай (ағылш. low fidelity — «төмен сапа» сөзінен) — төмен дыбыс сапасы және джаз аккордтары жиі қолданылатын музыканың бір бағыты.
Тарихы өңдеу
Лоу-фай феномені дыбысты түпнұсқаға барынша ұқсатып жазылатын Hi-fi дыбыс эстетикасының орнына пайда болды. 1980-ші жылы Lo-Fi идеясы кең таралып, бөлек музыкалық бағыт ретінде қарастырыла бастады. Lo-Fi-дың ерушілері ұзақ, күрделі әрі қымбат дыбыс жазу үрдісіне қарсы шығатын. Бұның орнына олар алпысыншы жылдардағы «гаражда» жазылатын, концерттік қойылымдарға ұқсайтын кенеттік рухы бар музыкаға жақын болатын.
Ерекшелігі өңдеу
Көптеген қабаттастыру, партияларды өңдеу мен қателерді жоюдан тұратын ұзақ студиялық жазбаларға қарағанда, лоу-фай музыканттар барлық партияларды бірден толығымен жазып, кейінгі өңдеулердің санын азайтуға тырысқан. Көптеген альбомдар студияларда емес, жеке үйлерде немесе гараждарда жазылатын. Музыканттардың мақсаты таза, сапалы дыбыс шығару болмайтын; олар дыбыстың табиғилығын сақтауға тырысқан.
Музыканттар өңдеу
1980-ші жылғы лоу-фай эстетикасының ерушілеріне R.E.M., Pussy Galore, Beat Happening, Royal Trux сияқты американдық топтарды, британдық постпанк ұжымдарын, The Chills және The Clean жаңазеландиялық әртістерін жатқызуға болады. Олар өз әндерін үлкен лэйблдермен емес, ал кішігірім андерграунд компаниялармен бірлесіп, пластинкалар мен дисктерін аз мөлшерде шығаратын. Кейінірек, 1990-шы жылдары Lo-Fi қайтадан танымал болды. Солардың арасында мына топтарды атап өтуге болады: Sebadoh, Silver Jews және Pavement. Бұдан басқа, үлкен техникалық дамуға қарамастан көптеген бай музыканттардың өздері Lo-Fi дыбыстарын қолдан жасаған болатын. Мысалы, Лиз Фэр және Бек. Сонымен қатар, төмен сападағы дыбысқа қарсы болып, күрделі дыбыстар мен қиын, қанық аранжирлеушілікті пайдаланытын чеймбер-поп стилі пайда болды.