Антифашизмфашизмге қарсы бағытталған демократиялық жаппай қозғалыс. Күрес пен қарсыласудың барлық түрін қамтиды. 1-дүние жүзілік соғыстан кейін (1914 – 18). Еуропа елдеріндегі етек жайған революциялық қозғалысты тұншықтыру мақсатымен Италия, Германия тағы басқа елдердің монополиялық буржуазиясы мемлекет басқарудың нағыз реакцияшыл түрі – фашистік диктатураға көшті. Фашизм өзінің алғашқы қадамдарынан бастап-ақ барлық демократияшыл күштердің ең алдымен жұмысшы табы мен оның авангарды – коммунистік партиялардың қарсылығына тап болды. Коммунистік интернационалдың 1-конгресінің (1919) «Бүкіл дүние жүзі пролетарларына» деген манифесінде финанс олигархиясы парламенттік демократияны аяққа басты делінген.

Коммунистік интернационалдың 4-конгресі (1922) фашизмге қарсы бірыңғай майдан тактикасын қолдану партиялардың ең маңызды мақсаттарының бірі деп атап көрсетті. Халықаралық жұмысшы табының күрес тәжірибесін еске ала отырып, Коммунистік Интернационалдың 7-конгресі (1935) бірыңғай жұмысшы майданының негізінде фашизмге және соғысқа қарсы кең антифашистік халықтық майдан ұйымдастырудың мәселесін қойды. Осының нәтижесінде 30 жылдары фашизмге қарсы, 2- дүние жүзілік соғыс қаупіне қарсы, демократия мен ұлттық суверенитеттіжәне дүние жүзілік мәдениетті қорғауға бағытталған антифашистік халықтық майдан ұйымдастыру мәселесін қойды.[1]

Дереккөздер

өңдеу
  1. Қазақ совет энцеклопедиясы. 6 том