Абдурахим Низари: Нұсқалар арасындағы айырмашылық

'''АБДУРАХИМ (Абдураим) Низари''' (1770, Қашқар, — 1848/49, [[Турфан]]) — ұйғыр [[Ақын|ақыны]]. “Хан медресесінде” оқып, [[дін]] ілімін, араб, [[парсы тілі|парсы тілін]] үйренген. [[Шығыс әдебиеті | Шығыс әдебиетімен]], әсіресе [[Рудаки]], [[Фирдоуси]], [[Низами]], [[Хафиз]], [[Омар һайям]], [[Сағди]], [[Жәми]], [[Науаи]] шығармаларымен жете танысқан. Оқуды бітірген соң, [[Қашқар]] әмірінің бас хатшысы болды. 1830 — 40 жылдары Низари [[Зияи | Зияимен]] бірге “[[Гәриплар хикаяты]]”, немесе “[[Махаббат дастандары]]” аталатын поэмалар топтамасын жазды (“[[Фарһад-Шырын]]”, “[[Ләйлі-Мәжнүн]]”, “[[Рабийя-Саадин]]”, “[[Мақсуд-Дилара]]”, “[[Махзун-Гүлниса]]”, “[[Вамук-Узра]]”, “Шаһ-Бахрам” т.б. эпик. поэмалары осы топтамаға жатады). [[Науаи, Әлішер|Науаи]] үлгісінде көркемдік ерекшелігімен көзге түсетін көптеген лирик. туындылар қалды. Оның “[[Фарһад-Шырын]]”, “[[Ләйлі-Мәжнүн]]” поэмалары түріктің классик. әдебиеті үлгісінде [[аруз]] өлшемімен жазылған. “[[Рабийя-Саадин]]” поэмасының негізіне 19 ғ-дың 30-жылдарында [[Қашқар|Қашқарда]] болған нақты [[оқиға]] алынады. Екі жастың адал [[Махаббат|махаббатын]] жырлай отырып, АБДУРАХИМ қоғамдағы әлеуметтік әділетсіздікке өз наразылығын білдірді.