Беркімбай Бекниязұлы

Беркімбай Бекниязұлы (1909, қазіргі Жалағаш ауданы, Ақсу ауылы – 1977, Жалағаш кенті) – қалпе, әулие, бақсы, халық емшісі.

Алла тағаланың құдіретімен жас кезінен-ақ бойына ерекше қасиет дарып, ел-жұртқа таныла бастаған. Бабалар аруағы оның жігіт шағында өз шаңырағында отбасымен тіршілік етуіне мүмкіндік бермей ел кезіп, таза аруақ жолымен өмір сүруге мәжбүр еткен. 6 – 7 жылдай жыраққа кеткен әулие туған ауылына оралған шақта арқасында салмағы 3 пұттай (48 кг) тас болған. Ол діннің ордасы болып табылатын Бұхара, Самарқан, Ташкент шаһарларында және көптеген әулиелі жерлерде осы тасты төсімен қағып, көкке лақтырып, керемет өнерін көрсеткен. 1975 жылы дарияның суы тасып, сең буып, Жалағаш қыстағын су алатын қауіп төнгенде, Беркімбай қатарынан дарияға жиырма рет сүңгіп шыққанда, сең бұзылып, мұз еріп, су өзен арнасына түседі. Ол сондай-ақ ұстамалы дертке шалдыққан, жын иектеген науқастарды, бала көтермеген бедеу әйелдерді емдеп, шоққа қыздырылған қып-қызыл кетпенді тілімен жалап, аузымен су бүркіп, буымен дерттіні ұшықтаған. Ішкі ағзасы ауыратын науқасқа азанғы аш қарынға ерітілген бір немесе екі сапар кесе сары май ішкізіп, емдеп «Май әулие, майсыз жарылқайтын қай әулие» деп мақалдап отырады екен. Алақанымен сипап та, қамшымен дүрелеп те, назарын салып та емдейтін қасиеті болған. Зікір салып, науқас адамның иығында жүгіріп жүргенде салмағы емделушіге білінбейді екен. Қайнап тұрған суға қолын малып, қазандағы буы бұрқыраған ыстық палауды, сорпасы бүлкілдеп пісіп тұрған етті қолымен араластырады екен. Әулиенің бұл кереметтерін Мәскеуден, Алматыдан келген ғылыми.-этнография экспедициялар теледидарға түсіріп алған.

Беркімбай Қалпе мазары Ақсу ауылының шығыс жақ шетінде. Басында түнеухана салынған, шырақшысы (үлкен қызы Сәрсенкүл) бар.«