Девкалион
Девкалион – ежелгі грек мифологиясында Прометей мен Клименаның баласы. Миккен мәтіндерінде de-u-ka-ri-jo (Девкалион). Әйелі Пирро, Эпиметей мен Пандораның қызы. Инахадан кейін 15 ұрпаққа кеш өмір сүрді. Еврей мифологиясында Нойдың бейнесі.
Су тасқыны өңдеу
Тасқынның себебінің көп нұсқасы болған. Бір нұсқасы бойынша, Зевс су тасқынымен күнәсі бар адамдарды өлтірмекші болғанда, Девкалион Зевстің бұйрығымен Прометей жасаған Нух кемесіне әйелі екеуі отырып, өз-өздерін құтқарып қалады. Тасқынның тоғызыншы күнінде кеме тауда тоқтайды. Бұл жер, әр-түрлі аңыздарда, қарама-қарсы пікірлерде айтылады: олардың басшысын Парнас немесе Фессалды Офрис немесе Афрон дейді. Баяндалып отырған нұсқада, ол Этна тауында Пиррамен өздерін құтқарды. Паросс хроникасы бойынша ол б.з.б. 1573 жылы Ликореяда патшалық құрды және б.з.б. 1528 жылы нөсерден Афинаға қашты.
Девкалион айтуымен Зевс адам баласын қайта дүниеге келтіру үшін, Гермес арқылы Девкалионмен байланысып, артына тас лақтырсын деп Зевс бұйрық береді. Сонда Девкалион лақтырған тастардан ұлдар, Пирро лақтырған тастардан қыздар пайда болады. Нұсқалардың бірінде, тастар Фригидағы Агд құзынан алынған дейді.
Гомерде тасқын туралы айтылмаған. Болжам бойынша, аңыздың ең ежелгі атамекені Додона эпирсканы.
Тасқыннан кейін өңдеу
Гелланика бойынша, Девкалион алғаш олимп құдайларына құрбандық шалатын орын жасаған. Гелиопольда Гера ғибадатханасын екіге жарылған жерде салды. Сол жарылған жермен тасқыннан кейінгі су аққан.
Содан кейін Девкалион Опунтта тұрған. Локриде, Фтиотидода билік жүргізді. Пирромен бірге Додондағы ғибадатхананы негіздеді. Елін «Пандора» деп анасының атымен атады. Девкалионды Афинаның патшасы дейді.
Девкалион мен Пирраның Эллин, Амфиктион жәнә т.б. балалары болған
Грецияның әр жерінде Девкалион мен Пирраның молалары бар делінеді; олардың танымалысы Афинада Зевс ғибадатханасының жанында болған.
Дереккөз өңдеу
2. ↑ Перейти к:1 2 Дионисий Галикарнасский. Римские древности I 17, 2
3. ↑ Схолии к Аполлонию Родосскому. Аргонавтика III 1086 = Гесиод. Перечень женщин, фр.2 М.-У., видимо, ошибка
4. ↑ Молчанов А. А., Нерознак В. П., Шарыпкин С. Я. Памятники древнейшей греческой письменности. М., 1988. С.85
5. ↑ Пандора
6. ↑ Климент. Строматы I 102, 3
7. ↑ см. Комментарий Д. О. Торшилова в кн. Гигин. Мифы. СПб, 2000. С.185.
8. ↑ Любкер Ф. Реальный словарь классических древностей. М., 2001. В 3 т. Т.1. С.433
9. ↑ Гигин. Мифы 153; Ильинская Л. С. Легенды и археология. Древнейшее Средиземноморье. М., 1988. С.18, по сицилийским авторам
10. ↑ Паросская хроника 2, 4
11. ↑ Овидий. Метаморфозы I 381—415
12. ↑ Арнобий. Против язычников V 5
13. ↑ Примечания Н. А. Чистяковой в кн. Аполлоний Родосский. Аргонавтика. М., 2001. С.205
14. ↑ Лукиан. О сирийской богине 13
15. ↑ Ватиканский аноним. О невероятном 1
16. ↑ Псевдо-Аполлодор. Мифологическая библиотека I 7, 2 далее
17. ↑ Плутарх. Пирр 1
18. ↑ Страбон. География IX 5, 23 (стр.443)
19. ↑ Страбон. География IX 4, 2 (стр.425)
20. ↑ Страбон. География IX 5, 14 (стр.435)
21. ↑ Гигин. Астрономия II 29