Еуроазияшылдық

Еуроазияшылдық — XX ғасырдың 20-жылдары ресейлік эмигранттар арасында пайда болған тарихи-мәдени концепция және оның негізінде қалыптасқан қоғамдық-саяси ағым. Еуроазияшылдық Ресей мәдениетінің өзіндік ерекшеліктеріне басты назар аударады. Оның басты өкіддері Л.П. Карсавин, Н.С. Трубецкой, П.Н. Савицкий, Н.А. Алексеев, Г.В. Флоровский.

Еуразия

Ресей болашағының даму жолдары мен сипаты жөнінде батысшылдармен және славянофильдермен пікірталас жүргізген (бағдарламалық жинақ: "Шығысқа ауысу. Сезімдер және жасалымдар. Еуроазияшылдық тұжырымдары"). Еуроазияшылдық Ресей орыс этносының ерекшеліктерін славянофильдерден өзгеше дәлелдеген. Бұл ерекшелік, дейді олар, орыс этносының синтетикалық табиғатымен сипатталады. Ресей Батыстан да, Шығыстан да өзгеше, айрықша өркениет типі болып табылады. Бұл еуразиялық мәдени типке, Ресей тарихы мен орыс діліне шығыс "тұрандық", негізінен татар-моңғол жаугершілігінен қалған түркі-татарлық ықпал зор болған. Еуроазияшылдықтар азиялық мемлекеттермен тығыз қарым-қатынасты орнықтыруды жақтаған. Олар Батыс мәдениетіне еліктеуге қарсы шығып, оны "Еуропаға бас ию", "руханисыз штернационализм" деген. Кеңес Одағы тарағаннан кейін еуроазияшылдық идеясы кейбір жаңа тәуелсіз мемлекеттерде де қайтадан жанданды. Мұны бұрынғы тұтас өркениеттілік типке (Кеңес Одағы) тән құндылықтарды аңсау немесе ұлтаралық келісімді тұрақты етуге бағытталған саяси идея деп бағалауға болады.