Зәкәрия Сағындықұлы

Сағындықұлы Зәкәрия (1890 – 1933) – жыршы, ақын. Жасынан іскер, шаруашылықты жүргізе білетін қабілетті, дәулетті адам болған. Жаламен 1928 ж. ұсталып, әуелі Ойыл, одан кейін Әулие ата (қазіргі Тараз) қаласындағы түрмеде қамауда болады. Ескіше хат таныған сауатты, Сағындықұлы өлең шығарумен ғана шектелмей, жыршы-домбырашы, жан-жақты өнерпаз адам болған. Атбегілікпен және құсбегілікпен де айналысқан. Сағындықұлының «Қапаста жазылған хаттар», «Зәкәрияның ұстауда жүргенде шығарған сөзі», «Зәкәрияның зындандағы зары», т.б. толғаулары сақталған. "Жеке меншікті көксейтін қоғамға зиянды адам" деген жаламен 1928 - 30 жылдары. Ойыл түрмесінде отырып, 1930 жылы он жылға концлагерге айдалады. Бірақ, түрмеден қашып, Қоңырат каласында дүние салады. "Адамзаттың баласы", "Құдіреті күшті Құдайым", "Адай деген ел едік", "Колденең жатқан Маңғыстау", "Шатылу бүгін емес, бұрыннан бар", тағы басқа жырлары бар. Зәкәрия толғаулары мерзімді баспасөз беттерінде және "Қапаста жазылған хаттар" (97, 1992), "Жырдария" (Актау, 1995) жинақтарында жарияланған.
Әдебиет: Сыдиықұлы, Халқымен қайта табысқандар. 1997.