Күн артынан күн туар...

«Күн артынан күн туар...» - Абайдың 1898 ж. жазған өлеңі. 4 тармақты, 1 шумақтан тұрады. Ақын тіршілік, болмысқа ой жібереді. Үнемі қозғалып, өзгеріп отыратын тынымсыз тіршілік диалектикасын қысқа тұжырымдап, қанатты сөз түрінде түйіндейді. Ақынның 1898 ж. жазған өлеңдері «Сұм дүние тонап жатыр ісің бар ма», «Өлсем орным қара жер сыз болмай ма», «Жүректе кайрат болмаса», «Ауру жүрек соғады акырын жай», «Белгілі сөз өлді» деген жолдармен басталады. Соған қарағанда Абай осы кезеңде дүниенің қадір-қасиеті, өмір мен өлім туралы көп ойласа керек. Өлең 7 буынды шалыс ұйқаспен өрнектелген. Алғаш рет 1933 ж. Қызылордада жарық көрген толық жинағында жарияланды. Өлең басылымдарында аздаған текстологиялық өзгерістер кездеседі. 1933, 1939, 1945 жылғы басылымдарында 2-жол «Бір күн дамыл өткізбес», 3-жол «Ой артынан ой туар» болса, 1957, 1977 жылғы жинақтарда бұл жолдар «Бір күн дамыл өткізбес», «Ой артынан ой қуар» болып басылған. Өлең ағылшын, орыс, өзбек, тәжік, қырғыз, қарақалпақ тілдеріне аударылған.