Николай Павлович Барбот Де-Марни
Николай Павлович Барбот де-Марни (31 қаңтар, 1829, Пермь губерниясы — 4 сәуір, 1877, Санкт-Петербург) — орыс геологы, Санкт-Петербург тау-кен институтының профессоры (1866).
Ғылыми еңбектері
өңдеу- Ғылым зерттеулерін 1860—1862 жылдары Қалмақ (Ноғай) даласына жасаған экспедициясынан бастады. Ол Ресейдің еуропалық бөлігінің, Орал тауларының геологиялық құрылымын зерттеді. Барбот де-Марни Орта Азия мен Қазақстан жерлерін зерттеу үшін (1874) Санкт-Петербург университеті жанындағы жаратылыстану зерттеушілер қоғамы және Ресей географиялық қоғамының Әмудария бөлімшесі жасақтаған 2 экспедицияға қатысты.
Экспедиция жүргізетін геол. зерттеулердің негізгі мақсаты — Арал-Каспий алабының шөлдерінде плейстоцен дәуіріндегі теңіз шөгінділерінің жоқтығын дәлелдеу және құм төбелердің пайда болу жағдайларын айқындау болды. Барбот де-Марни Маңғыстау түбегіндегі Қаратау мен Алатау тауларында, Үстіртте, Әмудария аңғарында, Арал төңіректерінде және Қызылқұмда болып, географиялық және геологиялық зерттеу жұмыстарын жүргізді. Бұл ірі геологиялық құрылымдардың негізінен бор кезеңінде түзілгенін анықтады. Әмудария алабы плейстоцен дәуірінде теңіз түбі емес, құрлық болғанын дәлелдеп, осы жердің геол. тарихы жөнінде сол уақытқа дейін орын алып келген көзқарасты түбегейлі өзгертті. Сонымен қатар, Барбот де-Марни шөлейт жерлердегі үздік-үздік теңіз қырқаларының таралу принциптерін тұжырымдады.[1]