Пифагореизм
Пифагореизм — дүниенің мәні сандық қатынастарда деген принципке сүйенген Ежелгі Грецияда (б. з. б. 6— 4 ғ.) шыққан діни философиялық ілім. Әуелде Пифагореизм ілімі ауызша тараған. Пифагореизм доктринасын жазба түрде алғаш баяндаған Филолай болды. 5 ғасырда Пифагореизм бірте-бірте Сократ-Платон философиясымен ұштасты. Филолайдың соңғы шәкірттері Эврит, Ксенофіил, Фантоп, Эхекрат, Диокл және Полиминаст болды. Пифагореизм идеялары б. з. 6.1 ғ. неопифагореизмнің дамуына негіз болды.[1]Дүниенің негізі материялық стихия деп қараған ионий мектебінен Пифагореизмнің өзгешелігі мынада: олар стихияның өзінен гөрі оның формасына ерекше мән беріп, арифметикалық-геометриялық байланыстыра қараған.[2]
