Тодор Димитров Павлов

Тодор Димитров Павлов (14 ақпан 1890(18900214), Штип, Македония — 8 мамыр 1977, София, Болгария) — болгар философы, марксист, эстетик, сыншы, қоғам қайраткері.

Тодор Димитров Павлов
(Лақап аты П.Досев)
Өмірбаяны
Азаматтығы	Болгария
Дүниеге келуі	14 ақпан 1890 (1890-02-14) Штип, Македония, Осман империясы
Қайтыс болуы	8 мамыр 1977 (1977-05-08) (87 жас) София, Болгария
Әкесі	Димитр Павлов Грозданов

Академик (1945), Болгар ғылым академиясының президенті (1947—62), Болгар ғылым академиясының құрметті президенті (1962 жылдан). БХР-дің Батыры, «Социалистік еңбек ері» атағын екі рет алған. 1919 жылдан БКП мүшесі. БКП ОК Саяси Бюросының мүшесі (1966). Болгар ҒА Философиялық институтының директоры (1948—52 және 1960 жылдан), «Философска мисъл» журналының бас редакторы (1945 жылдан). 1900 жылдан Софияда тұрып, София университетінің философия және педогокикалық факультетін бітірді. 1924 жылдан БКП ОК мүшесі. 1925—29 жылдары қуғынға ұшырады. 1932—36 жылдары Мәскеуде Тарих, философия, әдебиет институты философия фокультетінің деканы, Қызыл профессура институтының профессоры, 1936 ж. Болгарияға оралды. Фашизмге қарсы белсене күрескені үшін 1941—44 жылдары тұтқын лагерінде отырды. Халықтық антифаш. қыркүйек көтерілісі (1944) жеңгеннен кейін Болгар жұмысшы (коммунсттер) партиясы атынан Регенттік советке өтті (1946 жылға дейін). 1954 жылдан Болгар Компартиясы ОК мүшелігіне кандидат, 1957 жылдан ОК мүшесі. 1946 жылдан Халық жиналысының депутаты. 1947—54 жылдары және 1962 жылдан Халық жиналысы Президиумының мүшесі. Павлов Бейбітшілікті жатаушылардың бүкіл дүние жүзілік 1-(1949) және 2-(1950) конгресіне, Бейбітшілікті қорғаушы халықтар конгресіне (1952), Жаппай қарусыздандыру және бейбітшілік жолындағы бүкіл дүние жүзілік конгреске (1962) қатысты. Болгарияда Бейбітшілікті қорғау ұлттық комитетінің мүшесі (1949 жылдан). Павлов 1200-ден астам еңбек жазды. Кейбір еңбектерінде тарихнама мәселелерінің теориялық-методологиялық қағидаларын тұжырымдады. 20 жылдардан бастап Павлов диалект. және тарихи материализм, эстетика, ғылым методологиясы, болгар қоғамының тарихы мен филос. саласында қызмет етті.

B.И. Лениннің философиялық мұрасын, әсіресе бейнелеу теориясының мәселелерін зерттеуге ат салысты. Павлов философия, жаратылыс тану және қоғамдық ғылымдар арақатынасының мәселелерін зерттеді. Буржуазия философиясы мен идеологиясына қарсы, Ременің философиясына, фрейдизмге, позитивизмге, иррационализмге қарсы белсенді күрес жүргізіп келеді. Павлов маркстік болгар әдебиет тану ғылымы мен әдебиет сынының қалыптасуына зор еңбек сіңірді. Павлов— КСРО ҒА мен КСРО Көркемсурет академиясының және шетклдік басқа академиялардың мүшесі жене құрметті мүшесі. Павлов Димитров атындағы 1-дәрежелі сыйлықтың лауреаты (1950). Бес рет Георгий Дамитров орденімен, 2 рет Ленин орденімен марапатталды.