Тілдердің генеалогиялық топтастырылуы

Тілдердің генеалогиялық топтастырылуы — тілдердің туыстығына, шығу тегіне, тарихи даму жайларының ортақтылығына қарай таптастыру. Дыбыстық, лексикалық, грамматикалық жүйелерінде жақындық, ұқсастық бар тілдерді туыс тілдер деп атайды. Бұдан тіл мен нәсіл бір нәрсе емес деген түжырымды аңғаруға болады; бір нәсілге жататын халықтар туыстық жақындық байланысы жоқ әр түрлі топтағы тілде сөйлеуі мүмкін. Тілдерді туыстық тұрғыдан топтастыру XIX ғ. басында туып, қалыптасқан (қ. Салыстырмалы-тарихи әдіс). Генеалогиялық топтастыру бойынша тілдер алдымен ірі-ірі семьяларға, семьялар жеке топтарға, топтар жеке-жеке тілдерге бөлінеді. Ірі семья мен топ 60 шақты. Бастылары үндіеуропа, кавказ, семит-хамит, банту, бантоид, орал, алтай, қытай-тибет, мон-кхмер, мунда, дравид семьялары, хаус, сонгаи, манде, гвиней, судан, палеоазия, эксимосалеут, американ үндістері тілдері т. б. (қ. Дүние жүзі тілдері.