Зият Шәкерімұлы

Зият Шәкерімұлы - (1908, Шығыс Қазақстан облысы, Абай ауданы – 1938) – ақын, Абайдың немере інісі, Шәкерім Құдайбердіұлының баласы. Алғашында өз әкесінен ескіше оқып хат таниды. 1931 жылы КСРО-дағы саяси жағдайларға байланысты Қытайға көшіп кеткен. 1934 жылы Қытайдағы Сарысүмбе қаласында қысқа мерзімді оқытушылар даярлау курсын бітірген. 1934 жылы Шыңжаң өлкесі Алтай аймағының оқу-ағарту бөлімінде қызмет істеді. Ел-жұртынан еріксіз айрылу Зият шығармаларының негізгі тақырыбына айналды. Қытай қазақтары арасында тұңғыш рет “Аюбай үкірдай” деген атпен пьеса жазып (1934), Сарысүмбе қаласында сахнаға шығарды. Пьесада құлқынын көздейтін надан байлардың дөрекі қылықтары, қарапайым халыққа жасаған зорлық-зомбылықтары көрсетіледі. Оқу-білімге шақырып, ескі мен жаңаның тартысын бейнелеген “Шал мен баланың айтысы” пьесасы да сахнада қойылған (1935). 1935 – 36 жылы Үрімжі қаласындағы қазақ-қырғыз ағарту ұйымының ойын-сауық бөлімінің меңгерушісі, “Шыңжаң” газетінің әдебиет бөлімінің меңгерушісі қызметтерін атқарды. Осында жүріп қазақстандық драматургтердің “Қаракөз”, “Шұғаның белгісі”, “Қалқаман-Мамыр”, “Жалбыр” пьесаларын сахнаға шығаруға себепші болды. Шыңжаңда қызмет еткен кезде (1934 – 37) Абай, Шәкерім шығармаларын жан-жақты насихаттап, қазақ жастарынан мұғалімдер даярлау ісіне үлес қосты.