Монастырлік мектептер

Монастырлік мектептер - монахтіктегі рухани жетекшілік пен кәсіби діни қызметкерлер дайындау институты. Б.э.д. 1 мыңжылдықтың ортасында Үндістанның буддалық монастырлерінде Будданың және оның шәкірттерінің өмірі туралы ізгіліктік сұхбаттар өткізетін, Веданың гимндерін және ұжымдық әндерді жаттатанып ерекше мектептер пайда болды.

Христиандықтың бекуімен, әсіресе, бенедиктіктердің монахтік ордендері қызметімен байланысты Монастырлік мектептер ежелгі ортағасырда Византия мен Батыс Еуропа да маңызды білім беру институты ретінде қалыптасты. Жабық, интернат типті, ішкі мектептер (scholae interiores) болды. Оларда монахтар мен шіркеудің болашақ қызметшілері оқыды. Сонымен бірге сырттай мектептер (scholae exteriores) болды. Олар монастырь қақпасынан тыс орналасты. Ондай мектептер кейін діни сан (дәреже) алуды мақсат етпейтін тұрғындарға арналды.

Монастырлік мектептер 5-7 жастардағы балалар, олардың сословиялық жағдайына қарамай-ақ алына берді. Бұл оқитындардың әлеуметтік құрамының түрлі болуына әсер етті (аристократтар, орта дворяндар, зияратты клириктер, крестьяндардың балалары). Монастырлік мектептер бір түрі ретінде XIII ғ. Мария ананың культінің дамуымен байланысты пайда болған, монастырлік шіркеулердегі Богородица капеллаларында ән айтушыларды дайындайтын мектептерді айтуға болады.

Мектептер қайыр-садақа таратушының бөлмесінде, үйіндене монастырьдің қақпасы жанында орналасатын болған. Хорда ән айтушыларға көп жағдайда тұратын орын мен тамақ берілетін болған. Бұл мектептердің міндеті - діни-ізгіліктілікке тәрбиелеу мен ән айтуға үйрету болған, грамматикаға (жазуға) да үйреткен.