Нейролингвистика

Нейролингвистика (грек, neuron жүйке, французша linguistique лингвистика, латынша lingua тіл) — неврология мен тіл білімінің түйіскен жерінде пайда болған, мимен байланысты тіл жүйесін зерттейтін ғылым саласы. Мидың зақымдануынан сөйлеудің бұзылуы (афазия) орта ғасырлардан белгілі, бірақ оның зерттелуі 19 ғасырдың 2-жартысында басталды. Оны зерттеуде И. А. Бодуэн де Куртенэ, В. А. Богородицкий, В. Щерба т. б. тіл қызметінің үш құрамнан — фонация (дауыстап айту), аудиция (қабылдау), церебрациядан (мида болатын процесс) тұратынына сүйенген. КСРО-да Н. дамуы Л. С. Выгодскийдің психологиялық концепциясына сүйенген А. Р. Лурия еңбектерінде көрсетілген.

Нейролингвистикалық зерттеулер неврология мен тіл білімі теориясының дамуымен бірге дамыды. Нейролингвистика емдеу орындарында диагностикалық міндеттерді шешу қажеттілігінен туған. Мұндағы негізгі әдіс — әртүрлі жағдайда науқастың қалай сөйлейтінін байқау.

20 ғасырдың 2-жартысында нейролингвистиканы зерттеуге психолингвистика, нейропсихология, нейрофизиология, психоакустика, кибернетика және т.б. ғылым салалары ықпалын тигізді. Сөйтіп, қазіргі нейролингвистика адамның сөйлеу қызметін комплексті зерттеудің бір саласы болып табылады.