Бату хан

	Бату хан;
Лауазымы
	Алтын Орда ханы
	Алтын Орда ханы
1227 жыл — 1256 жыл
(Лақап аты Сайын хан)
Ізашары	Жошы хан
Ізбасары	Сартақ хан
Мұрагері	Сартақ
Өмірбаяны
Дүниеге келуі	1205/1209; Моңғолия
Қайтыс болуы	1255 ; Алтын Орда
Жерленді	Сарай-Бату
Династия	Шыңғыс әулеті
Әкесі	Жошы хан
Анасы	Кочу қатын
Жұбайы	Барақшын қатын
Балалары	Сартақ хан; Тоқтыхан; Аюхан; Ұлақшы хан; Барақ
Басқарды	Моңғол империясы әскерінің Батысқа жорығы
	өңдеу

Бату немесе Сайын хан (1205/1209 - 1255) - моңғол қолбасшысы және мемлекет қайраткері, Жошының екінші ұлы, Шыңғыс ханның немересі. 1227 жылы әкесі қайтыс болғаннан кейін Жошы Ұлысының (Алтын Орда) ханы болды, сол жылы атасы қайтыс болғаннан кейін шыңғыс тұқымдарының екінші буын ұрпағы арасында үлкені болып танылды. 1235 жылғы құрылтайдың шешімімен Батуға солтүстік-батыстағы аумақтарды жаулап алу тапсырылды және ол қыпшақтарға, Еділ Бұлғариясына, русь кнәздіктеріне, Польшаға , Венгрияға және Далмацияға қарсы жорықты басқарды^[1]^[2]^[3].

Шығу тегі

Бату – Шыңғыс ханның тұңғыш ұлы Жошының екінші баласы. Жошы анасы Бөрте меркіт тұтқынынан оралғаннан кейін көп ұзамай дүниеге келген, сондықтан бұл жағдайда Шыңғыс ханның оған әкелігіне күмән келтірушілер болған. Дереккөздер Шағатайдың 1219 жылы үлкен ағасын «Меркіт сыйы» деп атағанын, бірақ Шыңғыс ханның өзі мұндай сөздерді қорлау деп танып, Жошыны өз ұлы деп санайтынын үнемі айтқанын хабарлайды. Батуды бұдан былай әкесінің шыққан тегі үшін ешкім сөкпеген. Жошының барлығы 40-қа жуық ұлы болған. Бату олардың ішінде Орда Еженнен кейінгі екіншісі болды (бірақ Буал мен Тоқа-Темір одан үлкен болуы мүмкін). Оның шешесі Үкі-фужин қоңырат тайпасынан шыққан, Елші ноянның қызы; Батудың нағашы атасы – Дай Шешеннің ұлы және Бөртенің ағасы Алшы ноян болуы мүмкін деген гипотеза бар. Осыған сүйенсек Жошы өз немере қарындасына үйленген болуы мүмкін.

Есімі

Жошы мен Үкі-фужиннің ұлы туған кезде Бату деген атқа ие болды, ол моңғолша «бат» - «күшті, берік, сенімді» деген сөзден шыққан және дәстүрлі жақсы тілек білдіретін есімге айналды. Орыс шежіресінде бұл есімнің Батый атты өзгертілген түрі қолданылды, осы нұсқа кейбір еуропалық дереккөздерге, соның ішінде Ұлы Поляк хроникасы мен Джованни Плано Карпинидің жазбаларына өтті; ол жылнамашыларға көбірек таныс түркі атауларының әсерінен пайда болуы мүмкін - атап айтқанда, 1223 жылға дейін Тверь хроникасында Қыпшақ ханы Басты туралы айтылады.

1280 жылдардан бастап деректерде Батуды Бату хан деп атай бастады.

Моңғол және түркі халықтарының арасында Бату Сайын хан («Жақсы хан») деген атпен есте қалды. Сонымен қатар, бұл атау әлі күнге дейін Батудың тірі кезінде жасалған бірде-бір дереккөзде («Құпия аңызда», Рогерияда, Бенедикт Полякта, Плано Карпини немесе де Рубрук) кездеспейді. Батудың замандастары болған тарихшылар да (мысалы, Жүзжани немесе Жувайни) оны «Сайын хан» деп атамайды.

Осыған байланысты ағылшын зерттеушісі Дж. Е. Бойль «Сайын хан» деген жұмбақ есім Батудың қайтыс болғаннан кейінгі титулы болуы мүмкін деп болжайды, өйткені ортағасырлық моңғол билеушілері өздерінің қайтыс болған ізашарларының жеке есімдерін атамаған. Уақыт өте келе, кейбір тарихшылардың пікірінше, оның адамгершілік қасиеттерін көрсететін Батудың қайтыс болғаннан кейінгі бұл атағы оның есіміне балама түріне айналып, тіпті ресми құжаттарда да көріне бастады.

Өмірбаяны

Туған күні

Батудың нақты туған күні белгісіз. Парсы тарихшысы Ахмед ибн Мұхаммед Гаффари «Әлемді ұйымдастырушылардың тізімдері» еңбегінде (парсыша نُسَخْ جهان‌آرا)‎ хижра бойынша 602 жыл яғни 1205 жылдың 18 тамызы мен 1206 жылдың 7 тамызы аралығындағы кезеңді береді, бірақ бұл хабардың ақиқаттығы дау туғызады, өйткені ол тарихшы Батудың қайтыс болған уақыты 1253 деп қате көрсеткен сияқты. Рашид әд-Дин Батудың қырық сегіз жыл өмір сүргенін жазып, дәл сол қате өлген күнін көрсетеді. Рашид әд-Дин жалпы өмір сүру ұзақтығымен қателеспеген деп есептесек, Бату хижра бойынша 606 жылы (1209 жылдың 6 шілдесі мен 1210 жылдың 24 маусымы аралығында) туған болып шығады, бірақ бұл күн Батудың немере інілері Мөңке (1209 жылы қаңтарда туған) және тіпті Күйік (1206/07 жылы туған) сияқты туыстарынан үлкен болған деген деректерге қайшы.

Тарихнамада бұл мәселеге қатысты пікірлер әртүрлі. В.В.Бартольд Батудың туғанын «13 ғасырдың алғашқы жылдарына» жатқызады, А.Карпов «ЖЗЛ» үшін Батудың өмірбаянында 1205/1206 жылдарды шартты дата деп санайды, Р. Почекаев 1209 жыл ең қолайлы нұсқа деп есептейді, «Орда патшалары» өмірбаяндар циклінде тіпті оны ешқандай күмәнсіз атайды.

Ерте жылдар

1224 жылы Шыңғыс хан жасаған бөлу шарты бойынша оның үлкен ұлы Жошыға Ертіс өзенінің батысындағы барлық далалық жерлер және оған жақын орналасқан бірқатар егіншілік аумақтары, соның ішінде қазірдің өзінде жаулап алған Хорезм, сондай-ақ әлі жаулап алынбаған Еділ Бұлғариясы, Русь пен Еуропа берілді. Әкесімен және кейбір інілерімен қарым-қатынасы шиеленіскен Жошы 1227 жылдың басында мүлде түсініксіз жағдайда болды, сол кезеңге дейін ол өз иелігінде тұрақтады. Кейбір деректерде ол аурудан, кейбір деректерде ол қастандықтан қайтыс болды.

В.В.Бартольд өз мақалаларының бірінде әкесі қайтыс болғаннан кейін: «Батуды батыстағы әскерлер Жошының мұрагері деп таныды және бұл таңдауды кейіннен Шыңғыс хан немесе оның мұрагері Үгедей мақұлдады» деп жазды. Бұл ретте ғалым ешбір дереккөзге сілтеме жасамағанымен, оның сөзін өзгелер еш күмәнсіз қайталаған. Шындығында, жоғарғы билік бекіткен «әскер таңдауы» болған жоқ: Шыңғыс хан Батуды ұлыс билеушісі етіп өзі тағайындады және осы бұйрықты орындау үшін Дешті Қыпшаққа інісі Темүгені жіберді.

Шыңғыс ханның көп жошидтардан неліктен оны таңдағаны туралы дереккөздерде ештеңе айтылмаған. Тарихнамада Батудың үлкен ұл ретінде мұрагер болғаны, болашағы зор қолбасшы болғандықтан таңдалғаны жайлы деректер бар. Нағашылар жағынан ықпалды туыстар шешуші рөл атқарды деген гипотеза бар: егер Батудың нағашы атасы Елші ноян мен Алшы ноянды бір адам деп есептесек, онда Шыңғыс ханның күйеу баласы Шику гүрген Батудың немере ағасы, ал Бөрте өзінің әжесі ғана емес, нағашы атасының қарындасы болған. Шыңғыс ханның бәйбішесі көп немерелерінің ішінен біреуін таңдап алуға ықпал ете алды, онымен қоса ол немересі өзінің ағасының да немересі болғандықтан таңдауы әбден мүмкін. Бұған қарамастан, Батудың үлкендігі, оның 1227 жылға дейін көрсеткен әскери қабілеттері, сонымен қатар шыңғысидтер арасындағы мұрагерлерді таңдауда ханзадалардың нағашыларының әсер еткені туралы нақты деректер жоқ.

Бату ұлыстағы билікті ағаларымен бөлісуге мәжбүр болды. Олардың ең үлкені Орда Ежен «сол қанаттың» барлығын, яғни ұлыстың шығыс жартысын және әкесінің әскерінің негізгі бөлігін алды; Батуға «оң қанат» ғана қалды, яғни батыс бөлігі, ол да қалған жошидтарға үлес бөлуге мәжбүр болды.

Батысқа жорық

1236-1243 жылдары Бату жалпымоңғолдық Батыс жорығын басқарды, нәтижесінде Қыпшақ даласының батыс бөлігі, Еділ Бұлғариясы, Еділ мен Солтүстік Кавказ халықтары алғаш рет жаулап алынды.

Моңғолдардың Руське шабуылы бірнеше жылға созылды. Батудың ресми басшылығымен әскерлер Руське бірнеше рет барды: оның жеке қатысуымен 1237-1238 жылдары Рязань мен Владимирге, 1239 жылы (мүмкін) Черниговқа және 1240 жылы Киевке. Моңғолдар табанды қарсылыққа тап болғанымен (мысалы, Рязань, Владимир, Козельск, Чернигов және Киевті қорғауда), моңғолдар Орталық Еуропаға одан әрі алға жылжыды.

Бұл кезде Батумен қарым-қатынасы жақсы болмаған Мунке, Гуюк және Бури үйге оралды. Ең ықпалды (Батудан кейін) Шыңғысидтердің түмендерінің кетуі моңғол әскерінің күшін төмендеткені сөзсіз. Осыған байланысты зерттеушілер одан әрі батысқа қарай жылжуды Батудың өз бастамасымен қолға алған деп есептейді.

Карпатқа дейін қалған әскерлер батысқа қарай жорығын жалғастырмас бұрын екі топқа бөлінді: олардың бір бөлігі Байдар мен Орду бастаған Польшаны, Силезияны және Моравияны жаулап алуға, Генрихтың поляк-неміс әскерін талқандауға аттанды. Легницадағы тақуа (1241 ж. 9 сәуір). Бату, Кадан және Шыңғыс ханның серігі Субудей басқарған негізгі күштер (70 мың адамға дейін) «Орыс қақпасы» деп аталатын Верецкий асуы арқылы өтті (Батудың өзі шағын отрядтың басында болды. Карпаттағы), Моңғолдардың Венгрияны Адриатикаға дейін жаулап алуын жүзеге асырды. Венгрия патшасы Бела IV Шаджо өзені бойындағы шайқаста (1241 ж. 11 сәуір) Батудан мүлде жеңіліп, моңғолдар Венгрия, Хорватия, Далматия, Босния, Сербия және Болгария арқылы өтті. Венгрияға басып кіруіне байланысты Людвиг Батаворумның «Мусков және Тартар» кітабында Бату Цезари деген атпен аталады.

Монғол әскері Орталық Еуропаға жетті. Қасиетті Рим императоры Фредерик II қарсылық ұйымдастыруға тырысты және Бату бағынуды талап еткенде, ол ханның сұңқаршысы бола аламын деп жауап берді. Қасиетті Рим империясының әскерлері мен моңғолдар арасында ешқандай қақтығыс болмаса да, саксондық Мейсен қаласы Бату әскерлерінің ең шеткі батыс нүктесі болды.

Кейінірек Бату батысқа ешбір сапар жасамады, Еділ жағасында 1250 жылдардың басында өзі құрған Сарай-Бату қаласына қоныстанды. Орыс князьдері 1242-1245 жж. хандарға тәуелділігін мойындады.

Қарақорымдағы жағдай

1241 жылдың аяғында Өгедей ханның қайтыс болғанын білген Бату Батысқа жорығын 1242 жылы аяқтады. Оның әскерлері ешқашан чех пен австриялық әскерлерді шайқаста кездестірмеген. Жасақтар Жошы ұлысының жаңа орталығына айналған Төменгі Еділге қарай шегінді. 1246 жылғы құрылтайда Бату барудан қашып, Батудың көптен бергі жауы Гуюк қаған болып сайланды. Гүюк Ұлы хан болғаннан кейін бір жағынан Өгедей мен Шағатай ұрпақтары, екінші жағынан Жошы мен Төле ұрпақтары арасында талас-тартыс болды. Гуюк Батуға қарсы жорыққа аттанды, бірақ 1248 жылы оның әскері Самарқанд маңындағы Трансоксианада болғанда, күтпеген жерден қайтыс болды. Бір нұсқа бойынша оны Батудың жақтастары уландырған. Соңғыларының арасында 1251 жылы келесі, төртінші, ұлы хан болып сайланған 1236-1242 жылдардағы еуропалық жорыққа қатысушы Батудың адал адамы Мунке (Мэн) болды. Оны Шағатай мұрагерлеріне қарсы тұру үшін Бату ағасы Беркені 100 000 темник Бурундай корпусымен Отырарға жібереді. Мөңке жеңгеннен кейін Бату өз кезегінде ака болды (яғни рудың үлкені).

Ұлыстың нығаюы

1243-1246 жылдары барлық орыс князьдері Алтын Орда мен Моңғол империясының билеушілеріне тәуелді екенін мойындады. Владимир князі Ярослав Всеволодович орыс жеріндегі ең көне болып танылды, оған 1240 жылы моңғолдар қиратқан Киев берілді. 1246 жылы Ярославты Батый Қарақорымдағы құрылтайға өкілетті өкіл етіп жіберіп, сол жерде Гуюктің жақтастары оны улап өлтірді. Михаил Черниговский Алтын Ордада өлтірілді (ол ханның киіз үйіне кіре берістегі екі оттың арасынан өтуден бас тартты, бұл келушінің арам пиғылын көрсетті). Ярославтың ұлдары - Андрей мен Александр Невский де Ордаға, одан Қарақорымға барып, сол жерде бірінші Владимир патшалығын, ал екіншісі - Киев пен Новгородты қабылдады (1249). Андрей Оңтүстік Ресейдің ең күшті князі - Даниил Романович Галицкиймен одақ құру арқылы моңғолдарға қарсы тұруға тырысты. Бұл 1252 жылғы Орданың жазалау жорығына әкелді. Неврю басқарған моңғол әскері ярославичтер Андрей мен Ярославты жеңді. Владимирге белгі Батудың шешімімен Александрға берілді.

Алғашында Андрейдің қайын атасы және одақтасы Даниил Галицкий Батумен басқаша қарым-қатынаста болды. Даниял орда басқақтарын өз қалаларынан қуып, 1254 жылы Құремса бастаған Орда әскерін талқандады. Бірақ ол Ордаға бағынуға мәжбүр болды, 1258 жылы Литваға қарсы жорыққа әскер бөлді, сонымен қатар 1259 жылы Бурундай темникінің бұйрығымен ол барлық бекіністерді бұзып, Польшаға қарсы жорыққа қайтадан әскер бөлді.

Өлімі

Бату 1255 жылдан кейін қайтыс болды. Рашид ад-Дин өзінің қайтыс болуын 1252/1253 ж. деп есептейді, бірақ бұл анық қате, өйткені ол кезде Бату тірі ғана емес, сонымен бірге саяси белсенді де болды. Сондай-ақ Мөңкенің бұйрығымен Бағдат халифіне қарсы шыққан Хулагудың Бату қайтыс болғаннан кейін ғана Таяу Шығысқа көшкені белгілі. Батудың замандасы Жувайнидің айтуынша, бұл тек хижраның 654 жылы, яғни 1256/1257 жылы болған. Армян жылнамашысы Киракос Гандзакеци Батудың тек 1256 жылы ғана қайтыс болғанын хабарлады . Кейінгі парсы тарихшылары Хамдаллах Казвини мен Шараф ад-Дин Йезди Батудың өлімін хижраның 654 жылы (яғни, 1256 жылдың 30 қаңтары – 1257 жылдың 18 қаңтары) деп нақты белгіледі . Сонымен қатар, 13 ғасырдың сексенінші жылдарының ортасында өз еңбегін жасаған селжұқ тарихшысы Ибн Бибі 1256 жылы Бату «сұлтан Изз-ад-динді азат ету үшін көп әскер жібергенін» хабарлады. Осылайша, 1256 жылы Батудың әлі тірі екендігі сенімді түрде белгілі.

Осыған қарамастан, кейбір орыс жылнамаларында (мысалы, Тверь хроникасы және Мәскеу кодексі ) 1246/1247 немесе 1247/1248 жылдары Батудың қайтыс болған жылы деп көрсетілген. Бұл танысу 16 ғасырдағы «Батуды өлтіру туралы ертегі» әдеби ескерткішінің әсерінен пайда болды, онда венгр патшасы Батуды және оның моңғолдар жағына өткен опасыз қарындасын өлтіреді.

Батудың өлімінің себептері түсініксіз, бұл әртүрлі гипотезаларға орын қалдырады - уланудан ревматикалық аурудан табиғи өлімге дейін. Заңды мұрагері сол кезде Моңғолияда, Мунке ханның сарайында болған оның ұлы Сартак болуы керек еді. Алайда, үйіне қайтып бара жатқан жолда Сартақ күтпеген жерден қайтыс болып, көп ұзамай қайтыс болған Батудың тағы бір ұлы (басқа деректер бойынша Сартақтың ұлы, Батудың немересі) жас Ұлушы хан болып жарияланды.

Діні

Дереккөздер

↑ Греков Б.Д., Якубовский А.Ю., Золотая Орда и ее падение, М.—Л., 1950;
↑ Рашид ад-Дин, Сб. летописей, т. 1 — 3, М.—Л., 1952 — 56;
↑ "Қазақ Энциклопедиясы"

[1] Греков Б.Д., Якубовский А.Ю., Золотая Орда и ее падение, М.—Л., 1950;

[2] Рашид ад-Дин, Сб. летописей, т. 1 — 3, М.—Л., 1952 — 56;

[3] "Қазақ Энциклопедиясы"

[1]

[2]

[3]