Ресей империясының Орта Азиялық иеліктері

Ресей империясының Орта Азиялық иеліктері — бұл атаумен Ресей империясының құрамына енетін қазіргі Қазақстан, Қырғызстан, Тәжікстан, Түрікменстан, Өзбекстан жерлері, яғни, Орал, Торғай, Ақмола, Семей, Жетісу, Ферғана, Сырдария, Самарқан және Күнгей Каспий облыстары, сондай-ақ автономиясының сол немесе басқа дәрежесін сақтап қалған Бұхара әмірлігі мен Хиуа хандығын айтады. Осы шектерде Орталық Азия иеліктеріне 7 721 684 тұрғыны (1897) тұратын 3 751 510 км² (3 076 628 шаршы шақырым) кірді. Кейде Семей мен Ақмола облыстары Сібір деп саналды.

Ресей империясының Орта Азиялық иеліктері
Орыс әскерлерінің Самарқанға кіруі
Дата	1853—1895
Орын	Орта Азия
Нәтиже	Ресейдің жеңісі
Аумақтық өзгерістер	Орталық Азия Ресейге қосылды
Қарсыластар
Ресей империясы Ресейшіл тайпалар Қазақ хандығы Қоқан хандығы Бұхара әмірлігі Хиуа хандығы Түрікмен тайпалары Қырғыз тайпалары Іле сұлтандығы Ауғанстан әмірлігі жанама: Цинь империясы Британ империясы
Қолбасшылары
I Николай II Александр III Александр II Николай Константин Кауфман Михаил Скобелев Герасим Колпаковский Михаил Черняев Кенесары Қасымұлы  † Исатай Тайманұлы  † Құдаяр хан Әлімқұл Әбдірахман аутобашы Мұзаффар хан II Мұхаммет Рахим хан Алахан сұлтан

XIX ғасырда Ресейдің Орталық Азияға кеңеюі Ресейдің аймақты отарлауын оның Үндістандағы үстемдігіне қауіп төндіретін қауіп ретінде қараған ең ірі отарлық держава — Англияның қарсыласуымен (дипломатиялық және басқа да әскери емес) кездесті. Осы қарсыласу шеңберінде XIX ғасырдан бастап Ресейдің ықпал ету аймағы Ресейдің Орта Азиясы деп атала бастады.

Алғышарты

Сібір әскери шебінің картасы

Ресей мемлекетінің Орталық Азия мемлекеттерімен алғашқы байланыстары XVI ғасырдан басталады. 1589 жылы Бұхара ханы Мәскеумен сауда қатынастарын орнатуды қалап, достыққа ұмтылды. Патша Михаил Федоровичтің кезінен бастап орыстар Орта Азияға өз саудагерлеріне базар ашу мақсатында елшілер жібере бастады; 1620 жылы Иван Данил Хохловты Бұхараға жіберді; 1669 жылы Хиуаға — Федотов және Бұхарда — екі ағайынды Пазухиндер; 1675 жылы Бұхарада — Василий Даудов. Бұл елшіліктерде нақты саяси нәтижелер берген жоқ, бірақ «Үлкен сызба кітабына» енгізілген Орталық Азия туралы ақпараттың кеңеюіне ықпал етті.

1700 жылы Ұлы Петрге хиуалық Шаһнияз ханнан елші келіп, Ресей бодандығына қабылдауды сұрады. 1713-1714 жылдары екі экспедиция өтті: Кіші Бұхараға — Бухгольц және Хиуаға — Бекович-Черкасский. 1718 жылы I Петр Флорио Беневиниді Бұхараға жіберді, ол 1725 жылы оралып, Орта Азия туралы көптеген мәліметтер жеткізді. Ұлы Петрдің осы елде бекіну нәтижесіз аяқталды. Осыған қарамастан, егер Бекович Черкасскийдің Хиуаға жорығы мүлдем сәтсіз болса (4 мыңдық жасақтан бірнеше ондаған Жайық казактары ғана оралды, қалғандары өлтірілді немесе тұтқынға алынды), онда Бухгольц экспедицияларының нәтижесінде Ертіс және Алтай Ресейдің қол астына өтті. 1755-1758 жж. Қытай империясы Жоңғар хандығын талқандап, оның халқын толықтай жойған кезде, Ресейде Қытай экспансиясына кедергі келтірген Ертіс, Тобыл-Есіл және Коливано-Кузнецк әскери шептері болды.

Петрден кейін, XIX ғасырдың басына дейін Ресей үкіметінің қатынастары бағынышты қазақтармен ғана шектелді.

«Орта Азиядағы жорықтары үшін» медалі

1801 жылы I Павел Наполеон Бонапарттың Үндістанға бірлескен жорығы туралы идеясын қолдауға шешімді қабылдады. Павелдің алдына қойған міндеттері нақты белгілі емес, бірақ соған қарамастан қаңтарда 20 мың адамнан тұратын казактардың жасағы атаман Платовтың басшылығымен жорыққа аттанды. Наурызға қарай жасақ Ырғыздың жоғарғы ағысына (Сарытау губерниясының атырабы) жетті. Мұнда оларға I Павелдің қайтыс болғаны және таққа отырған I Александрдың тез қайту туралы бұйрығы жетті.

1819 жылы «Түрікменстан мен Хиуаға саяхатты» (М., 1822) жазған Николай Муравьев Хиуаға жіберілді, бұл оның елшілігінің жалғыз нәтижесі болды.

1841 жылы Ауғанстанмен соғысқан ағылшындардың маңдайшептері Әмударияның сол жағалауына жақындағаннан кейін Ресейден Бұхара әмірінің шақыруымен Бұхараға Тау-кен инженерлері корпусының майоры Бутенев К.Ф. (бастық), шығыстанушы Ханыков, табиғат зерттеушісі А.Леман және басқалардан тұратын саяси-ғылыми өкілдік жіберілді. 1841 жылғы Бұхара экспедициясы деп аталған бұл өкілдік саяси тұрғыдан ешқандай нәтижеге қол жеткізбеді, бірақ оның қатысушылары Бұхара туралы көптеген құнды табиғи тарихты және географиялық еңбектерді жариялады, олардың арасында Н. Хандыковтың «Бұхар хандығының сипаттамасы» ерекше болды.

1859 жылы полковник граф Николай Игнатьев Бұхарада болды.

Ресейдің Орталық Азиядағы экспансиясы

XX ғасырдың басындағы Ресей империясының Орта Азиялық иеліктері

Орал облысы	Торғай облысы
Ақмола облысы	Семей облысы
Жетісу облысы	Сырдария облысы
Самарқан облысы	Ферғана облысы
Хиуа хандығы	Бұхара әмірлігі
Күнгей Каспий облысы

Ресей империясының Орталық Азияны жаулауы — бұл жерді Ресейге қосу мақсатында Ресей империясының Орталық Азияға экспансиясы. Бұл орыс әскерінің XIX ғасырдың екінші жартысындағы Орта Азия хандықтары мен тайпаларына қарсы бірқатар әскери жорықтары. 1840 жылдардағы Қазақстанды түпкілікті қосып алғаннан кейін және қазақ жүздері жойылған соң, «Ұлы ойын» шеңберінде, Ұлыбританиямен қарсыласу барысында аймақта үстемдік ету үшін Қоқан мен Хиуа, сонымен қатар, Бұхара әмірлігі сияқты хандықтарға қарсы бірқатар әскери жорықтардан кейін өзіне қосып алды. Қоқан хандығы жойылып, Хиуа хандығы мен Бұхара әмірлігі талқандалып, Ресей империясының боданына айналды. Сонымен қатар, Түрікменстан, Памир және басқа аймақтар қосылды, нәтижесінде Ресейдің шекаралары Ауғанстанға және Ұлыбританияның тікелей ықпал ететін жерлеріне дейін кеңейді. 1890 жылдарға қарай Орта Азияның (Түркістан) қосылуы аяқталды.

Қазақ жүздерінің қосылуы

1581 жылы Ресей қазақ көшпенділерінің солтүстігінде жатқан, Сібірді игере бастады. 1640 жылы орыс казактары Жайық өзенінің сағасында Гурьев қаласын құрды, 1718 жылы орыс әскер басы Василий Чередов Ертісте Семейді құраса, 1720 жылы Өскемен қаласы пайда болды. Бұл қалалар қазір Қазақстан жерінде орналасқан, бірақ ол кезде Гурьев маңында ноғайлар, ал Семей мен Өскемен маңында — жоңғарлар көшіп-қонып жүрген.

Сол кезде қазақтар рулық-тайпалық тұрмыста өмір сүріп, үш жүзден тұрды: Ұлы жүз, Орта жүз және Кіші жүз. Қазіргі Қазақстан даласының көшпелілері тек қана қазақтар болған жоқ. Батыста ноғайлар, шығыста — қазақтармен өте шиеленісті қарым-қатынаста болған жоңғарлар өмір сүрді. Маңғыстау түбегінде түрікмендер көшіп-қонып жүрді. 1718 жылы Әбілқайыр хан басқарған Кіші жүз Ресеймен дипломатиялық қатынастар орнатып, 1731 жылы «ақ патшайым» Анна Иоанновнаның қамқорлығына алынды. Бір жыл өткен соң, 1732 жылы Сәмеке хан кезінде Орта жүз де Ресей бодандығын қабылдады, бұл жоңғарлардың жойқын шабуылдарынан қорғауға кепілдік берді. Ұлы жүз Қоқан хандығының ықпалында болды.

1787 жылы Хиуаның езгісіндегі Кіші жүздегі қазақ руларының бір бөлігіне Жайықтан өтіп, Еділ бойында көшіп-қонып жүруге рұқсат етілді. 1801 жылы бұл шешімді император I Павел ресми түрде растады, ол кезде 7500 қазақ отбасыларынан Бөкей сұлтан бастаған вассал Бөкей (Ішкі) Ордасы құрылды.

1818 жылы Ұлы жүздің бірнеше рулары Ресейдің қамқорлығына кіргендігін мәлімдеді. Келесі 30 жыл ішінде, кейде қысыммен, кейде өз еркімен жүздің көптеген рулары Ресей азаматтығын қабылдағанын жариялады.

1822 жылы император I Александр М.М. Сперанский жасаған қазақ жүздерінде хан билігін жойған «Сібір қырғыздары туралы жарғыны» енгізу туралы жарлық шығарды (1845 ж. I Николайдың кезінде хандық билік жойылған Бөкей Ордасын қоспағанда). Осыған қарамастан Ресей ұзақ уақыт бойы Сыртқы істер алқасы арқылы қазақ жүздерін басқарды, ал Ресейге келген қазақ жүздерінің өкілдері ресми құжаттарда елшілер деп аталды. 1799 жылы Кіші жүз қазақтарын басқару үшін құрылған Орынбор шекара комиссиясы екі жерге — Сыртқы істер министрлігінің Азия департаменті мен Орынбор әскери губернаторлығына бағынышты болды.

Ресейдің қазақ жерінде қатынасын қамтамасыз ету үшін: Көкшетау (1824), Ақмола (1830), Новопетровское бекінісі (қазіргі Форт-Шевченко — 1846), Орал (қазіргі Ырғыз — 1846), Орынбор (қазіргі Торғай — 1846) бекіністер, Райым (1847) және Қапал (1848) бекіністері тұрғызылды. 1854 жылы Верное бекінісі (қазіргі Алматы қаласы) құрылды.

1867-1868 жылдары Қоқан хандығын талқандағаннан кейін ғана II Александр «Жетісу мен Сырдария облыстарын басқару туралы ережеге» және «Торғай, Орал, Ақмола және Семей облыстарын басқару туралы ережеге» қол қойды. Бөкей Ордасы Астрахан губерниясының құрамына енді. Қоқаннан жаулап алынған Жетісу жерінде Сібірден көшірілген казактардан Жетісу казактарының әскері ұйымдастырылды. Патша үкіметі жаулап алынған жерлердегі казактардың қоныстануын аймақтың сақталуына кепілдік беретін құрал ретінде қарастырды.

1882 жылы Батыс Сібір генерал-губернаторлығының орнына Ақмола, Семей және Жетісу облыстарынан Дала генерал-губернаторлығы құрылды.

Қоқан хандығының қосылуы

Орыс әскерлерінің жорықтарының бағыттары және қалаларды жаулап алу күндері

1850 жылы Іле өзенінен Қоқан ханына бекініс болған Таушыбек бекінісін жою мақсатында экспедиция жасалды, бірақ олар оны 1851 жылы ғана басып алды, ал 1854 жылы Алматы өзенінде (бүгінгіде Кіші Алматы) Верное бекінісі құрылып, бүкіл Іле өлкесі Ресейдің құрамына кірді. Шекараны одан әрі нығайту үшін Орынбор әскери губернаторы Обручев 1847 жылы Сырдарияның сағасына жақын жерде Райым бекінісін (кейін Арал) салып, Ақмешітті басып алуды ұсынды. 1852 жылы Орынбордың жаңа губернаторы Перовскийдің бастамасымен полковник Бларамерг 500 адамнан тұратын жасақпен қоқанның Қамысқорған және Шымқорған екі бекіністерін қиратып, коменданты кейінде Қашғарияның атақты билеушісі Жақыпбек болған Ақмешітке шабуыл жасалды, бірақ оған тойтарыс берілді.

1853 жылы Перовский жеке өзі 12 зеңбірек бар 2767 адамнан тұратын жасақпен бірге Ақмешітке ат басын бұрды, онда 3 зеңбірек бар 300 қоқандық болды, 27 шілдеде оны шабуылдап, басып алды; көп ұзамай Ақмешіттің аты Форт-Перовский болып өзгертілді. Сол 1853 жылы қоқандықтар екі рет Ақмешітті қайтарып алуға тырысты, бірақ 24 тамызда әскери старшина Бородин 3 зеңбіректен тұрған 275 адаммен бірге 7000 қоқандықты Құмсуат түбінде шашыратып жіберді, ал 14 желтоқсанда майор Шкуп, Сырдарияның сол жағалауына 4 зеңбірек ұстаған 550 адам 17 мыс зеңбірегі бар 13000 қоқандықтарды ойсырата жеңді. Осыдан кейін Сырдарияның төменгі ағысы бойында бірқатар бекіністер тұрғызылды (Сырдария шебі: Қазалы, Қармақшы, 1861 жылдан бастап Жөлек).

1860 жылы Батыс Сібір билігі полковник Циммерманның басшылығымен Пішпек пен Тоқмақ Қоқан бекіністерін қиратқан шағын жасақ жабдықтады. Қоқан хандығы қасиетті соғыс (ғазауат) жариялады және 1860 жылы қазанда 20000 адамнан тұратын әскері полковник Колпаковскийден (3 рота, 4 жүздік мен 4 зеңбірек) жеңіліске ұшыраған Ұзынағаш бекінісіне (Верныйдан 56 шақырым жерде) шоғырланды; сонымен бірге, Тоқмақ пен Қастектің кішігірім бекіністері де басып алынды.

Батыс Сібірден Алатау бойымен және Сырдарияның төменгі ағысы бойымен Орынбор жағынан бекіністер тізбегін орналастыру арқылы Ресей шекарасы біртіндеп тұйықталды, бірақ сол кезде шамамен 650 шақырым кеңістік иесіз қалып, қазақ даласына шабуыл жасауға арналған қақпа ретінде қызмет етті.

1864 жылы біреуі Орынбордан, екіншісі Батыс Сібірден шыққан екі жасақ, орынборлық Сырдария бойымен жоғары Түркістан қаласына, ал Батыс Сібірлік Александровский жотасы бойымен бір-біріне қарай бағыт алады деп шешілді. 2500 адамнан тұратын полковник Черняев бастаған Батыс Сібір жасағы Верныйдан шығып, 1864 жылы 5 маусымда Әулиеата қамалын шабуылмен басып алды, ал 1200 адамнан тұратын полковник Веревкин бастаған Орынбор жасағы, Форт-Перовскийден шығып 12 маусымда ор қазу жұмыстары арқылы басып алынған Түркістан қаласына беттеді.

Орыс жасағының ұрысы. Василий Верещагин.

Түркістанды басып алғаннан кейінгі ұрыс қимылдарының бірі Иқан ісі деп аталады. 1864 жылы 4 желтоқсанда Түркістан коменданты полковник Жемчужников барлауға есауыл Серовтың басқаруымен 1 зеңбірекпен күшейтілген жүз Орал казактарын жіберді. Иқан қыстауының маңында жүз адам күтпеген жерден Қоқан хандығының регенті, Түркістанды алуға бет алған молда Әлімқұл бастаған Қоқан әскерінің негізгі күштеріне тап болды. Казактар екі күн бойы (4 және 5 желтоқсан) қоршауға алынып, тамақсыз, сусыз өлген жылқылардың денелерінің артына жасырынып, айнала қорғаныс өткізді. 2 күннің аяғында есауыл Серов жүздікке өздігінен бұзу туралы бұйрық берді, казактар кареге тізіліп, Қоқан әскері арқылы Түркістаннан жіберілген жасақпен кездесіп, бекініске оралды.

«Бітімшілер» (Василий Верещагиннің суреті)

Әулиеатада гарнизон қалдырып, Черняев 1298 адамның басында, Орынбор жасағын тартып, Шымкентке беттеді оны 20 шілдеде шабуылмен басып алды. Осыдан кейін Ташкентке шабуыл жасауды (Шымкенттен 114 шақырым жерде) ұйғарды, бірақ ол тойтарылды.

Черняевтің әрекеттері өте қатал болды. Сонымен, 1864 жылы әскери жорыққа қатысқан әйгілі саяхатшылар Н.А. Северцов пен Ш. Уәлиханов генералға батыл наразылықтарын білдірді. Генерал Черняевпен болған бірнеше қызу даулардан кейін Шоқан Шыңғысұлы қызметтен кетіп, Жетісуға оралады.

1865 жылы жаңадан басып алынған жерден бұрынғы Сырдария шебінің аумағын қосумен Түркістан облысы құрылды, оның әскери губернаторы лауазымына Черняев сайланды.

Ташкентті басып алу

Орыс әскері қалаға шабулдауда. Василий Верещагин.

Бұхара әмірі Ташкентті басып алмақшы деген сыбыстар Черняевті 29 сәуірде Ташкенттің суында үстемдік еткен кіші Ниязбек Қоқан бекінісін басып алуға мәжбүр еткізді, содан кейін 12 зеңбірегі бар 1851 адамнан тұратын жасақпен, Әлімқұл бастаған 50 зеңбірек болған 30000 қоқандықтар шоғырланған Ташкенттен 8 шақырым жерде тұрды. 9 мамырда Әлімқұл қарсы шабуыл жасап, барысында ауыр жарақат алды. Оның өлімі Ташкентті қорғауға кері әсерін тигізді, қалада әртүрлі топтардың күресі күшейіп, бекініс қабырғаларын қорғаудағы күш әлсіреді. Черняев осыны пайдалануды шешті және үш күндік шабуылдан кейін (15-17 маусым) Ташкентті алды, оның жасағында 25 адам қаза тауып, 117 жарақат алса, қорғаушылардың шығыны едәуір жоғары болды.

1866 жылы 8 мамырда Сырдарияның сол жағалауында Шыназ бен Хожант арасында жатқан мекен — Ыржар түбінде Ыржар шайқасы деп аталған орыстар мен бұхаралықтар арасындағы алғашқы ірі қақтығыс өтті. Бұл шайқаста орыс әскерлері жеңіске жетті; жеңіс орыс әскеріне Хожант пен Жызаққа жол ашты. Хожант мамыр айында, ал Жызақ сол жылдың қазан айында алынды.

Бұхарадан қол үзген, Құдаяр хан 1868 жылы оған генерал адъютант фон Кауфман ұсынған сауда келісімін қабылдады, соның арқасында Қоқан хандығындағы орыстар мен орыс иеліктеріндегі қоқандықтар еркін мекендеуге және өтуге, керуен-сарайлар және сауда агенттіктерін (керуенбашы) ұстауға, тауарлар құнының 2,5%-дан аспайтын мөлшерде баж салығын салуға құқық алды.

Қоқан хандығын жою

Генерал Кауфман — Орта Азия жорықтарындағы орыс әскерлерінің қолбасшысы

1875 жылы Құдаяр ханға наразы болғандардың басында Қоқанның Ресейдің қол астына өтуінің кезекті қарсыласы Құдаяр өлім жазасына кескен Мұсылманкүлдің ұлы қыпшақ Әбдірахман аутобашыға (аутобашы - хандық иерархиясындағы сарай лауазымы) орыстардың барлық қарсыластары мен дінбасылар қосылды.

Көтеріліс қазіргі Қырғызстан аумағында басталды. Ханның үлкен ұлы Насыриддин хан көтерілісшілерге қосылып, көтерілісшілер басшыларының бірі молда Иса Әулие орыстарға қарсы газауатқа шақырды. Шілде айында көтерілісшілер Қоқанды басып алды, онда оларға Құдаяр ханның екінші ұлы Мұхаммед Әлімбек қосылды. Құдаярдың өзі Хожантқа қашып кетті.

Насыриддин хан болып жарияланды. Көтерілісшілер хандықты бір жағынан Ақмешіттен, екінші жағынан Пішпекке дейінгі ескі шекараны қалпына келтіру мақсатын жариялады. Қасиетті соғыс жарияланып, қыпшақтардың көптеген жасақтары Ресейдің жаңа жерлеріне басып кіріп, Зерафшанның жоғарғы ағысы мен Хожант маңын басып алды. Орыс әскерлерінің шағын гарнизондары, пошта бекеттері жойылып, орыс шенеуніктері өлтірілді. 1875 жылы 8 тамызда Хожант қоршауы басталды.

Хожантта полковник Савримовичтің басқаруымен батальон мен екі жаяу әскер ротасы, жүз казак және артиллерия батареясы болды, олар 10 тамызға дейін Ұлытөбеден қоршауға алушыларды қала қақпасынан ығыстыруға көмектескен майор Скарятин бастаған қосымша күштер келгенге дейін шыдай алды. 12 тамызда полковник Савримович 4 рота, жүздеген казактар және артиллерия батальонды бастап, Қостақола ауылы маңында Әбдірахман аутобашының қол астында болған 16000 адамнан тұратын Қоқан әскеріне шабуыл жасады. Сол күні подполковник Гарновскийдің басқаруымен атты зеңбірек дивизиясы бар 1-атқыштар батальоны Ташкенттен Хожантқа келді. Бұдан әрі қоршаудың пайдасыздығын түсінген көтерілісшілер Хожанттан шегінді. 18 тамызға таман Кауфман бастаған орыс әскерлері Хожантта шоғырланды. Әбдірахман аутобашы 50 000 әскерімен Хожантттың жанында, Сырдарияның сол жағалауындағы Махрам бекінісінде (Хожанттан 44 шақырым жерде) тұрақтады, бірақ 1875 жылы 22 тамызда генерал Кауфман (16 рота, 8 жүздік және 20 зеңбіректен тұратын жасақпен) осы бекіністі алып, 2 мыңнан астам қаза тапқан қоқандықтарды толығымен жеңді; Ресей тарапының шығындары 5 адам қаза тауып, 8 адам жараланумен шектелді. Аутобашы Марғыланға қашып кетті.

29 тамызда Кауфманның жасағы Қоқанға оқ атпай басып алды, онда Насыриддин хан тізе бүкті, 8 қыркүйекте Марғылан басып алынды. Бірінен соң бірі одақтасынан айырылып, Әбдірахман аутобашы шегінді. Скобелевтің жасағы оны қуып жолға шықты. 10 қыркүйекте солдаттар мен казактар Ош қаласына кірді. Әбдірахман аздаған серіктерімен тауда паналады.

22 қыркүйекте Кауфман хан өзін орыс патшасының қызметшісі ретінде танып, жыл сайын 500 мың рубл алым төлеп тұруға міндеттеніп, Нарынның солтүстігіне барлық жерлерді беретіндей (Сырдарияның оң жағалауындағы Наманған бектігі) Насыриддин ханмен келісім жасасты; берілген жерлерден Наманған бөлімі құрылды. Келісім Бұхарамен және Хиуамен келісімдер түріне сәйкес жасалған. Онда ханның Ресейден басқа кез-келген державамен тікелей дипломатиялық келісімдер жасаудан бас тартуы қарастырылды.

«Қоқан хандығын бағындырғаны үшін» медалі

Бірақ орыс әскерлері кете салысымен хандықта көтеріліс басталды. Өзгенге қашып кеткен Әбдірахман аутобашы Хожантқа қашып кеткен Насыриддинді орнынан алып, хан етіп қырғыз Болат бекті жариялады. Әндіжан қаласы оның әскерлерінің шоғырлану орталығына айналды. Қазан айының басында генерал-майор Троцкийдің жасақтары қырғыздарды бірнеше рет жеңді, бірақ Әндіжанды шабуылмен баса алмады. Қоқанда жаңа көтеріліс басталды, енді Насреддин Хожанттегі орыстардың қорғауына қашты. Қоқандықтар Наманғанды басып алды және цитаделде жасырынған орыс гарнизоны шабуылға әрең тойтарыс берді.

Наманган бөлімінің бастығы Михаил Скобелев Төреқорғанда Батыртөре бастаған көтерілісті басады, бірақ Наманғанның тұрғындары оның жоқтығын пайдаланып, орыс гарнизонына шабуыл жасады, ол үшін оралған Скобелев қаланы аяусыз бомбалады.

Сосын Скобелев 2800 адамнан тұратын жасақпен 8 қаңтарда шабуылдаған Әндіжанға бет бұрды, әскерлер зеңбіректерден қалаға оқ жаудырып, 20 мыңға жуық адам үйінділер астында қайтыс болды. 10 қаңтарда Әндіжан тұрғындары берілді. 1876 жылы 28 қаңтарда Әбдірахман тізе бүгіп, Екатеринославқа жер аударылды. Насыриддин өзінің астанасына оралды, бірақ ұстанымының қиындығын ескере отырып, Ресейге дұшпан топ пен фанаттық дінбасыларды өз жағына қаратуға шешім қабылдады. Нәтижесінде Скобелев Қоқанды басып алуға асығып, сол жерден 62 зеңбірек пен соғыс снарядтарының орасан зор қорларын алды (8 ақпан).

19 ақпанда Қоқан хандығының бүкіл аумағын қосу және одан Ферғана облысын құру туралы Жоғарғы бұйрық шықты. Скобелев облыстың әскери губернаторы болды. Насыриддин бұрын Орынборда қоныстанған әкесі Құдаяр сияқты империяның маңайында орналастырылды. Тұтқындалған Болат бек Марғыланда дарға асылды.

Осыған қарамастан, Ферғана аңғарын оңтүстіктен жауып тұрған Алай, яғни екі параллель жоталардан құрылған биік үстіртте қырғыздардың көтерілісі тағы жарты жылға созылды. 1876 жылдың сәуірі мен шілде-тамызында Скобелев Алайға экспедициялар жүргізіп, қырғыздардың басшысы Абдул бекті Қашқар иеліктеріне қашуға мәжбүр етті, содан кейін қырғыздар бағындырылды.

Бұхара әмірлігін бағындыру

Қоқан-орыс соғыстарымен бір мезгілде дерлік Бұхара әмірлігімен араздық басталды. Бұған Қоқан мен Бұхара арасындағы аумақтық даулар ықпал етті. 1860 жылы отыз төрт жылдық биліктен кейін қайтыс болған әмір Насырұлла Баһадур ханның орнына оның ұлы Сейіт Мұзаффаруддин Баһадур хан келді, оның қарамағында Бұхара әмірлігі Ресейге вассалдық тәуелділікке түсіп, өзінің маңызы мен тәуелсіздігін біржола жоғалтты. Қоқанмен жауласқан әкесі сияқты Мұзаффар хан сол уақытта Құдаяр ханның тобын қолдады. Бұл жағдай Мұзаффар ханды сол кезде Түркістан қаласын, Шымкентті, Ташкентті жаулап алып, жалпы Сырдарияда, бұрын Қоқанға тиесілі жерлерде берік орныққан Ресеймен қақтығысқа алып келді.

Ресей жаулап алған жерді тазартуды талап еткен және Бұхарада тұратын орыс көпестерінің мүлкін тәркілеген Бұхара әмірінің тәкаппар мінез-құлқы, сондай-ақ Бұхарада келіссөздер жүргізуге жіберілген орыс өкілдігін қорлау ақырғы қарама-қайшылыққа алып келді.

Әскери қимылдардың басы

Тағы қараңыз: Ыржар шайқасы және Жызақты басып алу

1866 жылы 20 мамырда генерал Романовский 2 мыңдық жасақпен Сырдарияның сол жағалауындағы Ыржарға жақын жерде бұхаралықтарға алғашқы және қатты соққы бергені соншалықты, тіпті, бүкіл әмір әскері бүкіл лагерді тастап қашып, жеңімпаздың қолындағы артиллерия мен әмірдің бай шатырын қалдырып кетті. Мұзаффардің өзі Жызаққа үлкен қиындықпен қашып кете алды. Ыржар аласаты әмірге қарсы молдалар айдап салған бұхаралықтарды қатты қоздырды; көпшілігі апатты оның асығыс қашып кетуімен байланыстырды және тіпті әмірді Ресеймен жасырын келісім жасады деп айыптады. Қоғамдық пікірдің әсерінен туындаған осы жағдайды ескере отырып, әмір Бұхара хандығы тағдырын шешуді тездеткен орыстармен соғысты соңғы шегіне дейін жалғастыруға деген жалпы ұмтылысқа бой алдыруға мәжбүр болды.

1866 жылы қазан айында орыстар Ұлытөбе бекінісін алды, сосын көп ұзамай Жызақ та алынды. Осыдан кейін Түркістан генерал-губернаторы генерал Кауфман Бұхара әміріне бейбітшілік шарттарын ұсынды, бірақ соңғысы уақыт ұтқысы келіп, келіссөздерді әртүрлі сылтаулармен созып, сонымен бірге бүлікші Жұрабаймен Шаһрисабзта байланысқа түсіп, қасиетті соғыстарға (ғазауат) әскер жинады. Сонымен қатар, Бұхара жасақтары жаулап алынған жерлерге үнемі шапқыншылық жасап, тіпті Ключевойдағы (Жызақ маңында) орыс лагеріне түнгі шабуыл жасады.

Самарқанды қорғау (1868)

«Орыс әскерлерінің Самарқанға кіруі»
(Н. Н. Каразин, Мемлекеттік орыс мұражайы)

Бұхараға қарсы табанды жауап қайтару шаралары басталды. 1868 жылы 1 (13) мамырда Самарқанға жылжуға бұйрық берілді. Осыған байланысты Жызақта 25 жаяу әскер ротасы, 7 жүз казактар ​​мен 16 зеңбірек, барлығы 3500 адам болған; 1 мамырда жасақ Зерафшан аңғарына беттеді. 150 мылтықпен 40-50 мың адамнан тұратын Бұхара әскері Самарқан маңындағы Шопаната биіктігінде орналасты. Зерафшанға жақындап, бұқаралықтардың көпшілігі тауда орналасқандығын көріп, сірә, өткелді қорғауға шешім қабылдаған, жасақ командирі жіберілген елші арқылы егер әмір өз әскерлерін бір сағаттың ішінде шығармаса, онда орыстар шабуылмен қыратты басып алады деп хабарлауды бұйырды.

Бұл кезде орыс әскерлерінің оң қапталында бұқаралықтар көп жиналып жатты, сондықтан генерал Кауфман оларды шашырату үшін 4 зеңбірекпен 4 жүз казак полковник Страндменді жіберуге мәжбүр болды. Қарсы биіктіктен атылған оққа қарамастан, казактар ​​бұхаралықтарға шапшаң шабуылдап, оларды шашыратып, бірнеше шақырымға дейін қуып жіберді.

2 сағаттан астам уақыт өтті, ал әмір елшісі жауаппен оралмады және бұхарлықтардың шегінуге дайындығы көрінбеді. Керісінше, олар зеңбіректен оқ жаудырып, Зарявшан өзен өткелін жақын жерін қорғау үшін әскерлерін жинай бастады. Содан кейін генерал Кауфман әскерлерді екі бағанға бөліп: генерал-майор Головачев пен полковник Абрамов алға жылжытты. Қапталдан шабуылдау қаупі бар мылтық пен зеңбірек атуының астында екі бағана да Зарявшан өзенінің бірнеше тармағын суға кеудесіне дейін кесіп өтіп, мылтықшыларға арналған орлар қазып, жаудың позициясына батыл шабуыл жасады. Орыс әскерлері соңғы тармақтан өтіп, «ура» деген айқаймен бұхаралықтардың ұзын шебіне шанышқымен жүгіргенде, бұхарлықтар 21 зеңбірек пен көптеген қару-жарақ қалдырып қашып кетті. Орыс әскерлерінің шығындары қаза болған және жараланғандардың саны тек 40 адамды құрады.

Келесі күні Самарқан генерал Кауфманға тізе бүкті. Самарқан тұрғындары қашып бара жатқан Бұхара әскерлерін қалаға кіргізбеді. Ескендік Зұлқарнайын, аңызға сәйкес, Самарқанды алғашқы жаулап алушы болған, II Александр оны соңғы рет бағындыру тәубесіне жазылған еді.

Зарявшан алқабындағы жағдайды нығайту үшін генерал Кауфман бұхаралық тобырларды бұзу және кейбір бекінген жерлерді тартып алу үшін әр түрлі жерге жасақ жіберді. Ақыры, әскер қолбасшысының өзі 30 мамырда Самарқанда шағын жасағын қалдырып, әмірге қарсы қозғалуға мәжбүр болды. 4 жаяу әскер ротасы, бір сапер ротасы, 2 зеңбірек және 2 миномет Самарқанда қалды. майор Штемпел басқарған гарнизон генерал Кауфман өзімен бірге алып жүрмеген науқастар мен әлсіздерді қосқанда 658 сүңгі күшін құрады.

Генерал Кауфманның кетуімен Самарқан тұрғындары қараусыз қалған гарнизонның аздығын көріп, молдалардың толқуына оңай көнді. 1 маусым күні таңертең базардағы халық дүрілдеп, шатырлардан орыстарға тастар лақтырылды, ал қала қабырғаларының сыртында жаудың үлкен тобыры жиналды, кейіннен олардың саны 65 мыңға дейін жеткендігі белгілі болды.

Күштерінің елеусіздігінен қаланы қорғай алмаған майор Штемпел цитаделге шегініп, оны қорғаныс жағдайына келтіруді бұйырды. Көптеген яһудей отбасылары мен орыс көпестері (Хлудов, Трубчанинов, Иванов және басқалары) цитаделге кетті. Көпестер, сондай-ақ Орта Азияға саяхат жасаған әйгілі суретші Василий Верещагин цитаделді қорғауға белсенді қатысты.

2 маусымда бұхаралықтар ауаны жабайы айқаймен шайқап, срынай мен барабан дауыстарымен қалаға жарылып, жан-жаққа ағылды. Көп ұзамай, көп адам цитаделдің қабырғаларына жүгіріп, темір имектерімен жабысты.

Әсіресе, қарқынды шабуыл Самарқан қақпасына жасалып, дұшпан оын жылдам өртеп жіберді; бірақ прапорщик Мамиктің күші мен орыстардың батылдығы арқасында бірнеше шабуылға тойтарыс берілді. Жаудың негізгі күштері екі қап оқ дәрінің көмегімен өртенген Бұхара қақпаларына қарсы бағытталды.

Күні бойы үзілмеген шабуылдар қараңғылық басталған кезде тоқтап, түн тыныш өтті. Генерал Кауфманға түнде қоршауда қалған шарасыз жағдай туралы хабарлау үшін қайыршы болып киінген орыстарға адал жігітті жіберді.

Келесі күні кескілескен шабуылдар сағат 3: 00-ге дейін жалғасты, бірақ нәтиже бермеді. Қақпа мен қабырғадағы тесіктерді қорғау үшін науқастар мен жаралылар әкелінді. Көптеген адамдар жараларын таңып, өз еріктерімен қайтып оралды, бірнеше жарақат алған және қанға малынған көптеген адамдар жолдастарынан кеткілері келмей, қатарда қалды. Кешке, шамамен сағат 6-да шабуылдар қайта жалғасты. Комендант, майор Штемпель қажет болған жағдайда сарайға шегінуге шешім қабылдады, сондықтан ол белсенді түрде қорғаныс жағдайына қойылды. Қарсыластың қысымына қарсы тұрудың мүмкін еместігіне байланысты және осы соңғы бекіністе жалпы келісім бойынша бәрін ауаға ұшыру туралы шешім қабылданды, ол үшін 4 маусымға қараған түні барлық оқ-дәрі пен снарядтар сарайға әкелінді. 4, 5 және 6 маусымда жау жеке шабуылдар жасағанымен, оның күші әлсіреген сияқты. Осыны ескере отырып, гарнизонның өзі шабуыл жүргізіп, қала саклилерін өртей бастады.

7 маусымда генерал Кауфманнан жедел маршпен құтқаруға бара жатқандығы туралы хабар келді. Бірден бұл қуанышты жаңалық көп азап шеккен гарнизон арқылы тарады; күрілдеген «ура» айқайы бүкіл цитаделді шарлап, қорғаушылар бір-бірін қоршаудың сәтті аяқталуымен құттықтады.

8 маусымда Бұхара әскерлері асығыс тазартуды бастады, ал олардың соңғы тобына цитадель гарнизоны шабуыл жасады. Көп ұзамай озық казактар ​​пайда болды, ал олардан кейін генерал Кауфман жасақпен қалаға кіріп, құрамының үштен бірінен астамын жоғалтқан батыл гарнизонға цитадельді ерлікпен қорғағаны үшін жылы лебізін білдірді. Тұрғындарға жаза ретінде қаланың негізгі бөлігі ретінде қалалық базарды өрттеуге бұйрық берілді.

Самарқан құлағаннан кейін

«Сәтсіздіктен кейін»

Самарқан құлағаннан кейін көп ұзамай күшті Қаттақорған бекінісі алынды, ал 1868 жылы 2 маусымда әмір Зерабұлақ биіктігінде ақырғы жеңіліске ұшырады және Ресейден бейбітшілік сұрауға мәжбүр болды. 1868 жылы 23 маусымда жасалған бітімгершілік келісімге сәйкес, Бұхара хандығы Ресейге Самарқан, Қаттақорған, Пенжакент және Ұрғыт бектіктерін беруі керек еді, олардың алғашқы екеуі Зеравшанның гүлденіп жатқан алқабындағы ең жақсы аймақ пен жерлер. Бұған қоса, Бұхара әмірі 500 мың рубль әскери өтемақы төлеуге, орыс көпестеріне хандықта сауда еркіндігін қамтамасыз етуге, олардың мүлкі мен жеке қауіпсіздігін қорғауға, барлық қалаларда сауда агенттіктерін құруға мүмкіндік беруге, әкелінетін орыс тауарларынан құнының 2½% -дан аспай баж салығын алуға және орыс көпестерінің хандық арқылы басқа жерлерге кедергісіз өтуін қамтамасыз етуге міндеттенді.

Осылайша, бұл келісім Бұхара хандығының тәуелсіздігіне соңғы және шешуші соққы берді. Осы кезден бастап Бұхара әмірі сөзсіз Ресей үкіметінің тілектерін орындады, ал ол өз кезегінде оны Ресеймен соғыс аяқталғаннан кейін Бұхара хандығында туындаған қиыншылықтар мен толқулар кезінде қолдады. Сол 1868 жылы орыс әскерлері әмірдің өтініші бойынша Мозаффар әміріне қарсы көтерілісшілердің жасақтарын Қаршы бектігінде үлкен ұлы Қататөре таққа көтеру мақсатында жеңіп, бірден әмірге қайтарылған Қаршы қаласын басып алды. 1870 жылы орыс әскерлері көтерілісшілер болған Шаар мен Китабқа шабуыл жасады, нәтижесінде бүкіл Шахрисабз бектігі Бұхараға қайта қосылды.

1868 жылы Бухара аумағынан 2047 км² (257 шаршы миль) (200 000 тұрғыны бар) алынып, Зеравшан округі құрылды (1872 жылы біржола қосылды). Бұхара хандығы Ресейге вассал болып жарияланды.

1870 жылғы Ескендіркөл экспедициясы Ресейге Матча, Фалғар, Фараб, Магиан және Кштут тау бектіктерінің аумақтарын қосты (244 000 шаршы миль, 31 500 тұрғын).

1873 жылы Хиуа жорығы кезінде орыс әскерлеріне түйелер мен азық-түліктер жеткізгені үшін сыйақы ретінде Хиуаға тиесілі Күкертілі мен Ішкіжар мекендері арасындағы жер белдеуі Бұхараға қосылды.

1876 ​​жылы Ресейдің қолдауының арқасында Бұхара Гиссар мен Күләбтің жоғалған бектіктерін қайтарып алды, ал 1877 жылы шекараларын одан әрі оңтүстік-шығысқа қарай кеңейтіп, шамалы қарсылықтан кейін Дарваз бен Қаратегінді жаулап алды. Әмір Мұзаффар қайтыс болғаннан кейін оның орнына 1885 жылы ұлы Әмір Сейіт Абдул Ахат хан келді.

Хиуа хандығын бағындыру

1839 жылғы Хиуа жорығының жарияланған мақсаты — хиуалықтардың Ресейге бағынышты аумақтарға шабуылдарын тоқтату, дала аймақтарында бейбітшілік пен сауданы қамтамасыз ету және қолға түскен орыс бодандарын босату болды. Экспедициялық жасақты басқару жеке Орынбор корпусының командирі генерал-адъютант В.А. Перовскийге жүктелді. Ол Илецк қорғаныс бекінісіне және одан әрі Үстірт арқылы өтетін жолды таңдады.

Жорыққа аттану 1839 жылдың қарашасына жоспарланған; алдыңғы жазда Хиуаға баратын жолда тірек бекеттер мен азық-түлік қоймалары бола алатын екі қоныс құру жоспарланған болатын: біріншісі - Ембі өзенінде (Орынбордан 500 шақырымда), екіншісі - Ақбұлақ өзені маңы (Ембіден 150 шақырымда). Экспедициялық жасақ құрамында 3 жарым жаяу әскер батальоны мен 20 зеңбірегі бар Орал және Орынбор казактарының 3 полкісінен (барлығы шамамен 4 мың адам) тұрды. Жасақ қарашаның басында төрт эшелонда жолға шықты; үлкен түйе тасымалы болғандықтан (10 мың түйеге дейін) қозғалыс баяу жүрді. Айдың аяғында әскерлер Елек өзеніне шоғырланды (Орынбордан 150 миль), 19 желтоқсанда олар бірінші қонысқа жетті. Осы уақыттағы аяз -30 °C және одан да көп градусқа жетті. Жанармайдың қатты жетіспеушілігі және жылы киімдегі үлкен кемшіліктер сезіле бастады. Ембіге жақындаған кезде қалың қар жауды; жасақ жолсыз жүруге мәжбүр болды. Адамдар мен жылқылардың денсаулығы әлі де қанағаттанарлық жағдайда болды; бірақ түйелердің 20%-ы ары қарайғы сапарға жарамсыз болып шықты.

Орыс әскерлерінің шөлден өтуі
Н. Н. Каразин, Мемлекеттік орыс мұражайы

Ембідегі қонысқа бірнеше күн демалуға тура келді. Сонымен бірге Хиуада келе жатқан жорық туралы әлдеқашан білді, экспедицияға қарсы Хиуа әскерлерінің бірнеше жасағы жіберілді. Олардың біреуі (2 мың адамға дейін) 18 желтоқсанда Ақбұлақтағы шағын орыс жасағы алып жатқан алдыңғы қонысқа шабуыл жасады, бірақ 20-ға жуық адам жарақаттанған біршама қыңыр шайқастан кейін тойтарылды. 30 желтоқсанда Ембі бекінісінен генерал Перовский әскерлерінің 1-эшелоны, ал келесі күндері қалған үшеуі аттанды. Қозғалыс қиындықтары көп ұзамай шекті деңгейге жетті; қалың қар, 20 °C аязды боран, отынның жетіспеушілігі ауру мен өлімге әкелді. Ақбұлаққа жақындаған кезде қатарда тек 1900 адам, 5200 түйе қалды, бірақ олардың тек 2500-і одан арғы сапарға жарамды болды. Осындай жағдайда Перовский экспедицияны тоқтатуға шешім қабылдады. Қайтару сапары 4 ақпанда басталды. 18-де 1800 түйе жоғалта апатты жағдайдағы жасақ Ембі бекінісіне жақындады. Ембіде мәжбүрлі үш айлық аялдама жасалды, өйткені жаңа түйелерді жинау қажет болды. 20 мамырда ғана қозғалыс Ембіден Орынборға қарай басталды, онда 2 маусымда жасақ өзімен бірге 1200 ауру адамды алып, 1000-нан астам адам қаза тапты.

Қоқан мен Бұхараны жаулап алудағы жетістіктерден кейін Ресей үкіметі жаңадан алынған жерлер маңында бақылаусыз Хиуа хандығының болуын мүмкін деп санамады.

1869 жылы Шерәлі хан өзінің қарсыластарын жеңіп, бүкіл Ауғанстанның патшасы атанды. Ресей билігі Үндістандағы Ұлыбритания билігінің ықпалымен Ресейге қарсы бағытталған Орта Азиядағы мұсылман билеушілерінің одағын құру туралы шешім қабылдады деп ойлады. Қалай болғанда да Хиуа ханы өз әскерлерін Ресеймен шекараға жіберді. Осыған байланысты 1869 жылдың соңында генерал Н.Столетовтың басшылығымен Каспий теңізінің шығыс жағалауында Красноводск бекінісі құрылды.

Орыс әскерлері Хиуаға кіруде. 1873 жыл

Келесі Хиуа жорығы 1873 жылы генерал Кауфманның басшылығымен жүргізілді. Ақпанның аяғы мен наурыз айының басында үш бағанда, жалпы саны 13000 адам, 4600 жылқы мен 20000 түйе болған Жызақтан, Қазалыдан және Каспий тезіңізі жағалаулардан 4 жасақ (Түркістан, Красноводск, Маңғыстау және Орынбор) құрылды. Жасақтардың ішінен тек Красноводск ғана Хиуаға жеткен жоқ. Жолда керемет қиындықтардан кейін, сусыз шөлдерде ыстық пен шаңнан зардап шегіп, біріккен жасақтар мамыр айының соңында Хиуаға жақындады. 1873 жылы 28 мамырда Орынбор-Маңғыстау жасағы әскерлерінің бір бөлігі, генерал Веревкиннің басшылығымен Хиуа қаласына жақындап, қала қабырғасының жанындағы үйінділер мен 3 зеңбіректің батареясын басып алды; қабырғалардан 250 сажын жерде қалаға оқ жаудырған бөлшектеу және мортир батареялары орналасты.

Қалада толқулар басталды, хан шабуылды күтпестен, қаланы беріп, Кауфманға мойынсұнушылығын білдіре өз өкілдігін жіберуге шешім қабылдады. Алайда ханның түрікмендерге, тіпті Хиуа тұрғындарына қатысты билігі әлсіз болғандықтан, қала қорғаушыларының бір бөлігі орыстарды Шахабат қақпасынан тойтарыс беруге белсенді дайындықты жалғастырды. 28-і кешке генерал Веревкинге генерал Кауфманның Хиуадан 16 шақырым жерде екендігі және жаудың онымен келіссөздерге түскені жайлы хабарлама келді. Кауфман хиуалықтар тыныштық сақтаған жағдайда атысты тоқтату, ал Веревкиннің жасағы келесі күні таңертең Түркістан жасағына қосылу үшін Сарыкөпір көпіріне беттеу туралы бұйрық берді. Веревкин 28 мамырдан кейін жасақта болған жаралылардың едәуір санын тасымалдауда қиналып, 29-да Сарыкөпір тек 2 рота, 4 жүздік және 2 зеңбірек жіберді; басқа әскерлер алдыңғы күні алған жерлерінде қалдырылды. 29-ы таңертең Веревкин Шахабат қақпасының берілуін талап етті. Хиуа басшылары Хазарасп қақпасын ашып, әр минут сайын оны қалаға кіреді деп күтіп, Кауфманмен келіссөздерді ескере отырып, Веревкиннің талабын орындаудан бас тартты. Соңғысы қақпаны күшпен басып алуға бұйрық берді. 2 зеңбірекке арналған саңылау-батарея жасалды, қабырғаға дейінгі арақашықтық қадамдармен өлшенді, қақпалар гранаталармен тесілді; 2 ракеталық білдегі бар 2 рота қақпаны және қабырғаның іргелес бөлігін басып алды.

Сонымен, Кауфман Түркістан жасағының басында және Орынбор жасағының бір бөлігінде қалаға салтанатты, кедергісіз Хазарасп қақпасы арқылы кіруге дайындалып жатқан кезде Хиуаны Орынбор жасағының әскерлері басып алды. Түрікмендердің көмегімен күресті жалғастыруды көздеген хан, Хиуадан Хазауат қаласына қашып кетті, бірақ 2 маусымда мойынсұнушылық білдіріп оралды.

Ресей үкіметінің жоспарларында бүкіл Хиуа хандығын қосып алу қарастырылмағандықтан, хан елді басқару құқығын сақтап қалды. Оның басшылығымен арнайы кеңес құрылып, оған орыс әскерлерін азық-түлікпен қамтамасыз ету және хандықта 15 мыңға дейін парсы құлдарын босату жүктелген.

Шығыс Түркістанға жорық

Тағы қараңыз: Іле өлкесі

1871 жылы Шыңжаңдағы дүнгендер мен ұйғырлардың көтерілісі кезінде орыс әскерлері Шыңжаңда жорық жасап, Іленің жоғарғы ағысында орналасқан Іле сұлтандығын (Іле облысы) басып алды. 10 жыл бойы (1871-1881) бұл аумақты орыстар басқарды.

1881 жылы Қытаймен жасалған Петербург келісімшартына сәйкес, Ресей үкіметі Іле аймағын Қытайға қайтарды, бірақ өзінің консулдықтарын Іледе (Құлжа), Тарбағатайда (Шәуешек), Қашғарда және Өргеде ашуға мүмкіндік алды.

Түрікменстанды қосып алу

Генерал Скобелев — Түрікменстанды бағындырушы

Көктепе бекінісін қоршап алу

Хиуа шұратының отырықшы халқы мойынсұнды, бірақ хан түрікмендерді бұл әрекетке мәжбүр ете алмады: түрікмендер Хиуа шұратын 20 мыңға дейін жақсы қаруланған, батыл және жауынгер ер жігіттерді жинап, басқарды. Олардың ханға бағынуы атаулы болды: олар салық төлемей, отырықшы халықты жазасыз тонады. Түрікмендердің Кауфманның талабына құлақ асып, 300 мың рубль соғыс шығынын төлегісі келмеуі оларға күш қолдануды мәжбүр еткізді. Соғыс шығынын жинау үшін Кауфман 1873 жылы 7 шілдеде түрікмен көшпенділер қоныстарының орталығына, Түркістан әскерлерінің жасағы Хазауатқа беттеді. Шандыр ауылының маңында (Хиуадан 85 шақырым жерде) 13-15 шілдеде қыңыр шайқастар өтті. Түрікмендердің қарсылығын бұзған бірқатар жеңілістер оларды әскер қолбасшысына сөзсіз бағынуға мәжбүр етті. 12 тамызда аймақты тыныштандырғаннан кейін Хиуада хандықпен бейбітшілік шарттарына қол қойылды: 1) Қазақ даласын толығымен тыныштандыру, 2) хан 2 000 000 рубль мөлшерінде соғыс шығынын төлеу, 3) құл саудасын тоқтатып, Ресей азаматтарын тұтқыннан босату, 4) өзін «императордың мойынсұнатын қызметшісі» ретінде хан деп жариялау, 5) 1874 жылы Күнгей Каспий бөлімі құрылған жаңа жер иемдену.

Түрікменстанда Ахалтеке шұратында 80000-90000 текеліктер өмір сүрді. 1879 жылы оларға қарсы алғашқы экспедиция сәтсіз аяқталды. 1880 жылы қаңтарда генерал Михаил Скобелев 1881 жылдың қаңтарындағы қанды шабуылдан кейін Көктепе бекінісін алып, Ахалтеке экспедициясын жүргізген теке халқына қарсы әскери экспедицияның командирі болып тағайындалды.

Көктепені алғаннан кейін көп ұзамай Скобелев полковник Куропаткин бастаған жасақтар жіберілді; олардың бірі Асхабадты басып алды, ал екіншісі солтүстікке қарай 100 шақырымнан астам жол жүріп, халықты қарусыздандырып, оларды шұраттарға қайтарып, аймақты тезірек тыныштандыру мақсатында үндеу жариялады. Көп ұзамай Ресей империясының Күнгей Каспий иеліктерінде бейбітшілік орнады.

Генерал Комаров бүкіл Күнгей Каспий аймағының басшысы бола отырып, Мервке «бүкіл Орта Азияның дамуына кедергі болған қарақшылық пен қиратудың ұясы» ретінде назар аударды. 1883 жылдың аяғында ол мервиттерге Ресей бодандығын қабылдау туралы ұсыныспен штабс-ротмистр Әлиханов пен текелік майор Махмұт Күлиханды жіберді. 1884 жылы 25 қаңтарда Мервтен депутация Асхабадқа келіп, Комаровқа Мервті Ресей бодандығына қабылдау туралы императордың атына өтініш жазып, ант қабылдады.

1885 жылы 18 наурызда Кушка ұрысына алып келген ауғандықтарды Мервтің оңтүстігіндегі даулы жерлерге басып кіруге итермелеген бұл жетістік ағылшындардың Ауғанстандағы ықпалының басым болуына деген қызғаныш пен қорқынышты тудырды. Бұл халықаралық оқиға еуропалық баспасөзде белсенді талқыланды және сол кезде ойлағандай Ресейді Ұлыбританиямен соғыс шегіне жеткізді.

Сол кезде Равалпиндиде лорд Дуфферинмен кездесуде болған әмір Әбдірахман бұл оқиғаны кішігірім шекара түсінбеушілігі ретінде жасыруға тырысты. Гладстонминистрлер кабинетінің ықпалды мүшесі лорд Рипон британдықтардың кез-келген жеңілдіктері Ресейдің Ауғанстанға ашық араласуын ынталандырады деп өкіректеді. Сонда да соғысты патша өкілдерінен олардың болашақта Ауғанстанның аумақтық тұтастығын құрметтеу ниеттерінің кепілдігін алған дипломаттардың күш-жігері болдырмады.

Бұл оқиғаны шешу үшін Ауғанстанның қазіргі солтүстік шекарасын анықтаған Ресей-Британ шекара комиссиясы құрылды. Оның жұмысына әмірдің өкілдері қатыспады. Ресей өкілдерінің жеңілдіктері минималды болды. Ресей кейінірек Кушка қаласы құрылған Комаров жаулап алған жер бөлігін сақтап қалды. Бұл Ресей империясының да, КСРО-ның да ең оңтүстігіндегі елді мекен болды.

Ресейдің Памирге бақылау орнатуы

Ауғанстанның солтүстік шекарасының батыс бөлігінің шекарасын белгілеу 1887 жылы 10 (22) шілдеде Санкт-Петербургте қол қойылған орыс-британдық келісім бойынша жүргізілді. Бірақ Памирден тереңдей орналасқан Зоркөл көлінен, одан әрі солтүстік-шығысқа қарай Қытай Түркістанына қарай шекара бекітілмеді. Бұл британдықтардың Памирге, ал орыстарға — Хиндукуштың солтүстік-батыс бөлігіне және одан әрі Дардистанға (Үнді алабының жоғарғы бөлігіндегі аймақ) кіруге жол ашты. Памирге жақын орналасқан Дардистанда бірнеше шағын, іс жүзінде тәуелсіз мемлекеттік құрылымдар (Хунза, Нагар және басқалар) болды. Жоғарғы Әмудария алабында Шуғнан, Рошан және басқа Памир хандықтары біресе Бұхара мен Қоқан хандықтарының билігін мойындайды, біресе Ауғанстанға бағынады, біресе тәуелсіздікке қол жеткізуге тырысты. Бұл хандықтардың шығысында, Памир биік тауларында, Қытайға өтірік бағынышты болған қырғыздар көшіп-қонып жүрді, бірақ іс жүзінде толық тәуелсіздігін сақтап қалды.

Ресей билігі Памирдің Ұлыбритания мен Қытайға бөлінуіне жол бергісі келмей, оны басып алуға шешім қабылдады. Осы үшін 1891 жылдың жазында Марғыланда полковник Михаил Ионов басқарған 2-ші, 7-ші, 15-ші, 16-шы және 18-ші түркімен желілі батальондарының аңшыларынан (еріктілерден) және 6-Орынбор полкінің 24 казагынан тұратын арнайы жасақ құрылды.

Ионов жасағы Хиндукуштың солтүстік етегіндегі Базай күмбезіне жетті. Мұнда ол 1891 жылдың 14 мен 17 тамыз аралығында Френсис Янгхазбендтың британдық экспедициясымен кездесті. Бұған дейін Биік асуында Ионовтың жасағы Марғыланға қарауылшы жасақпен жіберілген британдық лейтенант Девинсонды тұтқындады. Янгхазбендтен Ионов Памирден кетуге және ол жерге қайта келмеуге жазбаша міндеттеме алды, егер ол бас тартса, күш қолдануға мәжбүр боламын деп қорқытты. Янгхазбенд оған бағынуға мәжбүр болды. Осыдан кейін Ионов жасағы қайтадан Ош қаласына беттеді. Осы оқиғаға байланысты Петербургтегі британдық елші наразылық білдіріп, ұзаққа созылған дипломатиялық келіссөздерді бастады.

Ионов жасағы кеткеннен кейін қытайлықтар мен ауғандықтар Ақсу мен Әлішүр өзендерінің аңғарларындағы жерлерді қайтадан бақылауға алды, бұл 1892 жылы Түркістан әкімшілігін Ионов жасағын Памирге қайтадан жіберуге мәжбүр етті. Енді оның құрамында ерікті төрт жаяу әскер ротасы, 6-Орынбор полкінен үш жүз казак, Түркістан атты тау батареясының екі зеңбіректі взвод және саперлер тобы болды.

1892 жылы 2 маусымда Ионовтың жасағы Марғыланнан шығып, 17 маусымда орыс жасақтары жақындағанда қашып кеткен қытайлық жасақ орналасқан Раңкөл көліне келді. 27 маусымда жасақ Шаджан мекеніне жақын Ақсу (Мурғаб) өзенінің Ақбайтал өзеніне қосылатын жердің жағасында дамылдайтын орын жасады. Бұл жерде Ионов Әлішүр өзенінің Жасылкөл көліне қосылатын жеріндегі ауған бекетінің орналасқан жері туралы және егер ол көлге қозғалса, оның жасағына қытайлық атты әскердің шабуыл жасауына дайын екендігі жайлы ақпарат алды. Ионов ауғандықтарға шабуыл жасауға, капитан Скерскийді қытайларға қарсы жіберуге шешім қабылдады. Скерский қытайлықтарды Оксу өзенінің жоғарғы жағындағы Ақташ бекінісінен шығарды, ал Ионов 12 шілдеде қоян-қолтық ұрыстан кейін Әлішүр өзені алқабы Жасылкөл көлінің жанындағы Суматаштағы ауған бекетін қиратты.

Осыдан кейін, 25 шілдеде Ионов Ақсуға (Мурғаб) қайтты. Мұнда, бұрынғы дамылдайған орнында, ол бекініс орнатып, елу казакпен капитан Скерскийді Памирдің шалғай аудандарын барлауға жіберді, ал онда қытайлар қайтадан пайда болды. 25 тамызда Ионов жаңа бекіністе Шаджан жасағын (160 жаяу сарбаз және 40 казак) капитан Кузнецовты қалдырып, Ферғанаға аттанды. Кузнецов қытайлықтармен достық қарым-қатынас орнатты. 1893 жылдың көктемінде оның орнын капитан Зайцев басқаратын жаңа жасақ алмастырды.

1893 жылдың көктемінде жергілікті халықтан салық жинайтын ауғандықтар Шуғнан мен Рушанда пайда бола бастады. Осыған байланысты штабс-капитан С.Ванновский екі офицер және он төменгі шенділер осы аймаққа жіберілді. 1893 жылы тамызда Емтс қыстағының маңында Ванновский жасағынан 5 есе асатын Азанханның ауған жасағымен кездесті және оны Ванш бағытымен өткізбеді. Нәтижесінде ұрыс болды. Ауғандықтар шегінді.

1894 жылы генерал-майор шені бар Ионовтың қолбасшылығымен Памирге қосымша күштер жіберілді. Оған бағынған жалпы күштер 21 офицерден, 411 төменгі шенділер және 119 казактан тұрды. 1894 жылдың мамырында Ионов Шуғнан мен Рушанда қарулы ауғандықтардың пайда болуы туралы ақпарат алды және бірден екі жасақты: подполковник Н.Юденич - Ғұнт өзенінің бойымен және капитан Скерский — Шаһдария өзенінің бойымен, екі өзен Пәнежге құятынға дейінгі жерге жіберді. Сол жаққа капитан Александровичтің казак атты әскер бөлімшесі жіберілді.

Шаһдария жасағы (12 жаяу әскер, 20 казак, 2 зеңбірек) 22 шілдеде билеушінің ұлы бастаған жергілікті халық қуана қарсы алып, жасаққа қосылған Шуғнан шекарасына келді. Алайда 28 шілдеде Рошқала бекінісіне жақындағанда, жасақты ауғандықтар атыспен қарсы алды. 31 шілдеде Скерский бекініске екі жасақ жіберді, ал ауғандықтар Рошқаланы тастап кетті. Содан кейін қосымша күш оларға жақындады, бірақ 60 жаяу әскері, 12 казак пен 32 жарықшақты-фугасты зымырандары бар қос іске қосушы білдекті капитан Эттингеннің командасы Скерский жасағына келді. Осыдан кейін, 1894 жылдың 4-8 тамызы аралығында ауғандықтар бірнеше рет орыстарға шабуыл жасауға тырысты, бірақ әр кезде олардың оқтарының астына түсіп, шегінді. 9 тамызда ауғандықтар жасырын түрде кетіп қалды.

1895 жылы 27 ақпанда (11 наурызда) Лондонда Ресей елшісі мен Ұлыбританияның сыртқы істер министрі Памирдегі ықпал ету аймақтарының бөлінуі туралы сөз алмасты. Памирдің бір бөлігі Ауғанстанға, бір бөлігі — Ресей империясына, бір бөлігі — Ресей бақылауындағы Бұхара әмірлігіне өтті. Ресей мен Ұлыбританияның әсер ету аймақтарын Ауғанстанға берілген Уахан дәлізі бөлді. Орта Азиядағы орыс экспансиясы осымен аяқталды.

Памирдің орыс бөлігін басқаруды 1893 жылдан бастап Мурғабта (Памир Бекеті), ал 1899 жылдан бастап Хороғта орналасқан Памир жасағының жетекшісі, 1894 жылдың 1 шілдесінен бастап Ауысымды Памир жасағы басқарды.

Орта Азиядағы Ресейдің отарлау саясатының негіздемесі

XIX ғасырдағы Үлкен ойын туралы «Мені достарымнан құтқар» келемеж суреті, орыс аюы мен британдық арыстан ойнайды

XIX ғасырдың екінші жартысында Ресей империясының Орталық Азиядағы иеліктерінің тез кеңеюінің негізгі себептерінің бірі Ресейдің «табиғи шекараларын» басып алу, алаңдаушылық туғызған шекара желілер мен сауда жолдарында өзара тартыстарды бітімге келтіру және қарақшылық шапқыншылықтарды тоқтату, артта қалған Азия халықтарын өркениетке ынталандыру, оларды әлемдік өркениеттің пайдасына әкелу деп аталады. Түркістан жорықтары тарихшыларының бірі генерал-майор Л.Ф. Костенко епті түрде былай деп жазды: «Ресейді Орталық Азияға қарай жылжытуда атаққұмар ниеттер мен басқа да өзімшілдік есептеулер емес, тек сол өңірді тыныштандыруға, оның өндіргіш күштеріне түрткі беріп, Түркістан туындыларын Ресейдің еуропалық бөлігіне сатудың ең қысқа жолын ашу деген ұмтылыс жігер жетелейді».

Жергілікті хандар мен ақсүйектердің билігіндегі жергілікті тұрғындардың мүшкіл жағдайы ерекше атап өтілді. Орыс әскерлерінің келуі, жақсы өмірдің келгенін білдіргендей. Бларамберг былай деп жазды: «Қуандарияның қырғыздары маған, оларды жаулардан босатқаныма және қарақшылардың ұяларын қиратқаныма ризашылықтарын білдірді», әскери тарихшы Д.Я. Федоров: «Орыс билігі Орта Азияда үлкен сүйкімділікке ие болды, өйткені ол өзін жергілікті тұрғындарға деген адамгершілікті ынтымақшыл көзқарасын көрсетті және бұқараның жанашырлығын оята, олар үшін қалаулы билік ретінде болды».

Батыс елдері Ресейдің Орталық Азиядағы экспансиясын қолдады. Құлдықтың, үздіксіз соғыстар мен анархияның жойылуы орыстар әкелген Батыс өркениетінің оң жетістігі ретінде қарастырылды. 1891 жылы Халықаралық географиялық конференцияда «Орта Азияда тәртіп орнатқан, Орта Азия халықтарын қалай тәрбиелеуді және дамытуды білетін орыс халқына» мадақ айтылды. Британдық ғалым және дипломат Генри Роулинсон «Шын мәнінде, Орталық Азияның көп бөлігіндегі қырғыздар, өзбектер мен түрікмендерге Ресейдің үстемдік етуі, адамзат үшін игі іс болды» деген пікірін білдірді. Энгельс Маркске жазған хатында Ресейдің Азияға жылжыуын былай сипаттады: «Ресей шынымен де Шығысқа қатысты ілгерінді рөл атқарады... Ресейдің үстемдігі Қара мен Каспий теңіздері және Орта Азия үшін, башқұрттар мен татарлар үшін өркениетті рөл атқарады».

Тағы бір басты себеп, және одан да нақты себеп, Ресей үкіметі мен әскери ортасына әсер еткен Британдық империяға қарсы тұру қажеттілігі туралы идея болды. Сонымен бірге Ресейдің саясаты британ озбырлығынан қорғауға бағытталған қорғаныс ретінде бейнеленеді. Қарсыласудың негізгі қисыншылдарының бірі әскери әкімші және тарихшы М.А.Терентьев болды, ол үш томдық «Орталық Азияны жаулап алу тарихы» мен Ресей мен Англияның аймақтағы саясаты туралы бірқатар мақалалар жазды. XIX ғасырда Үндістан мен Орта Азияны бағындыру үшін Ресей мен Британ империяларының қарсыласуы тарихта Ұлы ойын атауын алды. Оның белсенді қатысушыларының бірі Қытай, ал басқа мемлекеттер бұл шайқаста тек қана ұсақ фигуралар болды.

Қарсыласу 1904-1907 жж. «Үштік одаққа» қарама-қарсы (A-Entente — Германия, Аустрия-Мажарстан және Италия) Ресей, Ұлыбритания мен Францияның әскери-саяси одағы — Антанта құрылғанда, XX ғасырдың басында аяқталды.

Басқармасы

60-жылдардың ортасына дейін Орта Азияға қатысты істер Орынбор генерал-губернаторлығының қарауында болды. Астанасы Ташкентте болған Түркістан облысының құрылуымен жағдай аздап өзгерді: аймақ әлі де Орынборға бағынышты болды. Оларды бөліп тұрған Ұлы дала болып жатқан оқиғаларға тиімді және дер кезінде әсер етуге ықпал етпеді, ал генерал-губернатор әкімшілігі мен аймақтық билік арасындағы дүрдараз қарым-қатынастың онсыз да реттелген аймақтық басқару жүйесін шиеленістірді.

1866/67 жылдың қысында Түркістан облысының мәртебесі мен жаңа аймақтардың әкімшілік құрылымы мәселесін талқылау үшін Орталық Азиядағы әскер министрі Д.А.Милютин төрағалығымен Арнайы комитет құрылып, құрамына, Орынбор генерал-губернаторы Крыжановский, Бас штабтың бастығы Гейден, Орта Азиядағы соғыс қимылдарының тікелей қатысушылары — Черняев, Романовский мен Воронцов-Дашков, сондай-ақ «Дала комиссиясы» деп аталатын мүшелері — Гирс, Гутковский, Гейнс, Проценко және т.б кірді.

Комитет мүшелері барлығы дерлік бірауыздан (Крыжановскийді қоспағанда) Түркістан облысын Орынбор генерал-губернаторлығынан бөліп, дербес әкімшілік пен жеке әскери округ құрған жөн деген қорытындыға келді. Барлық азаматтық және әскери билікті тек бір тұлғаға жұмылдырылған, тек императорға ғана жауапты - Түркістан генерал-губернаторы ұсынылды.

1876 жылы 11 сәуірде император II Александр Түркістан генерал-губернаторлығын құру жөніндегі арнайы комитеттің жобасын мақұлдады (тиісті жеке жарлық 23 шілдеде шығарылды). Жаңа империялық шет аймақтың пайда болуы Орта Азия жерлерін жаулап алудың бастапқы кезеңінің аяқталуын білдірді, өйткені империяның шекарасының кеңеюі мен жаңа аумақтардың дамуы аймақтың әкімшілік құрылымы туралы мәселені шешуді талап етті. Сонымен қатар, Түркістан генерал-губернаторлығына Ресейдің аймақта одан әрі ілгерілеуін қамтамасыз ететін плацдарм және сол уақытта — Ұлыбританияның Орталық Азияға әскери-саяси экспансиясын одан әрі орналастыруға қарсы бастион рөлі жүктелді.

Бұл мәселелерді шешу қажеттілігі Ресейдің Түркістандағы ұзақ жылдар бойы жүргізген саясатының ерекшеліктерін анықтап, оның негізгі бағыттарын айқындады. 23 сәуірде «Түркістан генерал-губернаторлығының аймақтарында басқару туралы уақытша ереже» бекітілді, оған сәйкес Түркістан генерал-губернаторлығына «жобада көрсетілген негіздерге сүйене отырып, сол аймақты ұйымдастыру үшін пайдалы деп санайтын шаралардың бәрін қабылдауға» құқық берілді.

Этникалық құрамы

Сарт қария (С. М. Прокудина-Горскийдің суреті)

Ресей империясы кезіндегі және қазіргі Орта Азияның этникалық құрамын салыстыру кейбір шатасуларды тудыруы мүмкін, себебі ресми үкіметтік құжаттарда белгілі бір халықтардың өз атауынан өзгеше атаулар қолданылған, сонымен қатар олардың аталуына байланысты қазір Орталық Азияның титулдық халық республикаларына кіретін немесе олармен ассимиляцияланған халықтар.

Ресей империясы кезінде Орта Азия иеліктерінің этникалық құрамы келесідей болды:

• Өзбектер, 1897 жылғы мәліметтер бойынша, Самарқан облысы тұрғындарының ана тілі бойынша таралуы келесідей болды: өзбек — 507 587, тәжік — 230 384, қырғыз-қайсақ — 63 091, қашғар — 19 993, сарт — 18 073 .

Ресей елшілері мен шетелдік дипломатиялық миссия өкілдері Орталық Азиядағы өзбектер туралы кең ақпарат береді. 1820 жылдары Хорезмге барған Е.К.Мейендорф «Хиуаның тұрғындары - өзбектер, елдің жаулап алушылары мен қожалары» деп атап өтті. Мажар шығыстанушысы Вамбери 1863 жылы былай деп жазды: «Бұхара хандығында өзбектер басым халық, өйткені әмірдің өзі де маңғыт тайпасынан шыққан өзбек, сондықтан олар елдің қарулы күштерін құрайды». Вамбери Қоқан хандығының өзбектерін талқылап, былай деп атап өтті: Қоқан өзбектері «халықтың шынымен отырықшы бөлігін құрайды...».

• Қырғыздар
  • Қарақырғыздар немесе таулы қырғыздар (алай және алатау қырғыздары) — негізінде, қазіргі Қырғызстанның қырғыздары.
  • Қырғыз-қайсақтар (күнгейорал қырғыздары, көшпелі қырғыздар, жазық немесе дала қырғыздары атаулары да қолданылды) қазіргі Қазақстан аумағында және оған іргелес Ресей облыстарының аумағында, сондай-ақ Өзбекстанға жартылай қосылған Қарақалпақстан, Мырзашөл мен Ташкент уезінде көшіп-қонып жүрген. XX ғасырдың 20-жылдардан бастап қазақтар деп аталды.
  • Қырғыз-қарақалпақтар қазіргі қарақалпақтар. Кейде зерттеушілер оларды қырғыз-қайсақтардың этнографиялық тобына сілтеме жасай отырып, жеке халық ретінде бөліп көрсетпейді.
• Сарттар — XIX - XX ғасырдың басындағы Ферғана мен Хорезмдегі отырықшы халықтың бір бөлігінің жалпы атауы. ҮКЭ мәліметтері бойынша, 1917 жылғы Қазан төңкерісіне дейін отырықшы өзбектерге және ішінара жазық тәжіктерге қатысты «сарт» атауын негізінен өзбектер, қырғыздар мен қазақтардың жартылай көшпелі бөлігі қолданған. Ташкентте, Ферғана мен Хорезм шұраттарында және Оңтүстік Қазақстанда бұл отырықшы халықтың өзіндік атауы болды. Қазіргі өзбектердің құрамына енген Орта Азияның байырғы отырықшы халқы.

Бұқарлық яһудилер — Самарқанда мұғалімі бар яһуди ұлдарының тобы (С.М. Прокудин-Горскийдің суреті)

• Тәжіктер — парсы-тәжік континуумының әр түрлі диалектілерінде сөйлейтін және қазіргі Иранның шығысы мен солтүстік-шығысында, Ауғанстанда, Тәжікстанда, Өзбекстанда және Пәкістанда орналасқан аймақтарда мекендейтін иран халқы. Тәжіктердің дәстүрлі жерлері Ферғана аңғарын, Шашты (Шыршық өзенінің алқабындағы аймақ), Зерафшан өзенінің аңғарын, Әмударияның жоғарғы алабын (Пәнеж), Муғраб пен Кабулды, сондай-ақ Гилменд пен Аргандаб алаптарын қамтиды.
• Қыпшақтар — отырықшы сарттар және көшпелі қырғыздармен салыстырғанда, бұрынғы Қоқан хандығының басқаруда басым рөл атқаратын көшпелі халық. ХІХ ғасырдың аяғында қыпшақтардың өзі жеке халық ретінде болмады; қыпшақтар хандықты басқаруда шешуші қызметтерді атқарған өзбек, қазақ және қырғыз руларын білдірді.
• Татарлар — Еділ бойындағы татарлар орыс қалалары, қазақтар, Орта Азия мемлекеттері арасындағы сауда қатынастарында олардың мұсылмандық сенім мен ортақ тілге тиесілі болуына және сонымен бірге Ресей мемлекетіне тиесілі болуына байланысты маңызды рөл атқарды. Орыс Азияның барлық қаласында дерлік татар аудандары болды, Қазақстанның барлық қаласында дерлік алғашқы мешіттер татар көпестерінің ақшасына салынған. Татарлардың бір бөлігі казак әскерлерінде қызмет етті.
• Түрікмендер — Хиуада билік жүргізеген өзбектерден айырмашылығы Хиуа хандығы мен Ахалтеке шұратының көшпелі халқы.
• Бұхара яһудилері — Бұхара мен Қоқан хандықтары қалаларының халқы. Кейбір аңыздарға сәйкес, олар Орта Азияда тұтқындалған яһудилерді бағынышты Азия қалаларына қоныстандырған Ассирия патшалығы кезеңінде пайда болған.
• 1862-1877 жылдардағы ұйғыр-дүңген көтерілісі жеңіліске ұшырап, 1881 жылы орыс әскерлері Құлжадан шығарылғаннан кейін бірнеше ондаған мың ұйғырлар мен дүңгендер Жетісу облысына қоныс аударды.

Ресей империясы Түркістанының ірі қалалары

Түркістанның ірі қалалары
1897 жылғы санақ
№	Қала	Тұрғындары
1.	Ташкент	155 673
2.	Қоқан	81 354
3.	Наманған	62 017
4.	Самарқан	61 128
5.	Әндіжан	60 627
6.	Ескі Марғылан (Марғылан)	36 490
7.	Ош	34 157
8.	Хожанд	30 109
9.	Верный (Алматы)	22 744
10.	Ұлытөбе (Истаравшан)	20 621

Ресейдің отаршылдық саясаты

Бұхарадағы жергілікті шенеунік (С.М. Прокудин-Горскийдің суреті)

Орта Азияның кең аумақтарын басқару өте қиын болды. Әкімшілікті ұйымдастыруға ресурстар да, дайындалған шенеуніктер де жеткіліксіз болды. Терентьев былай деп жазды: «... Түркістан уездерін үлкен орыс ауылына құрамы мен мазмұны бойынша әрең сәйкес келетін әкімшілік басқарады. Уез басшысы, аға көмекші, жергілікті тұрғындардың кішісі және, мүмкін, хатшы - міне бітті». Мемлекет бойынша орташа мәнге сәйкес бір шенеунікке — 707 адамнан келсе, Орта Азияда — 2112 еді. Жалақылары аз бола әскери адам болған шенеуніктер өздерінің мемуарларында жазылған мейірімділікпен ерекшеленбеді, исламның жергілікті дәстүрлері мен заңдарын, жергілікті тілдерді білмеді және құрметтемеді, олар өз міндеттерін ішінара, толықтай жергілікті тұрғындарынан алынған көмекшілеріне жүктеді. Шын мәнінде, ханның шенеуніктерін «тамақтандыру» дәстүрлі жүйесіндегі жағдай халыққа ауырлай түсті, өйткені енді орыс әкімшілігінің тәбетін ескеру қажет болды.

Қоныс аударатын қыстақ. Орта Азия (С.М. Прокудин-Горскийдің суреті)

Облыстар округтарға, болыстарға, ауылдарға (қыстақтарға) бөлінді. Ауылдың құрамында 50-ден 70 түтінге дейін болды, 10-12 ауыл болыс, 10-15 болыс - белгілі бір аумағы бар округ құрды. Әкімшілік билікті сақтап қалған аға сұлтандар негізінен үкіметтің ұстанымын нығайтуға шақырылды. Болыстардың басында 12-дәрежелі шенеуніктерге теңестірілген болыс сұлтандары, ауылдардың басында ауыл ақсақалдарына теңестірілген ауыл старшиналары тұрды. Жергілікті әкімшіліктің сайлауы және «жергілікті тұрғындар» арасынан ең төменгі әкімшілік лауазымдарға тағайындау: болыс меңгерушісі, елуліктері, қыстақтық және ауылдық ақсақалдары, қала старосталары (құрбашылар) мен ру басылары, сұлтандар, жергілікті сот (қазылар мен билер), тілмаштар (аудармашылар), — аукционға айналды, өйткені параға салынған ақша кейіннен паралар және сыйлықтар жүйесімен ақталды. Оның үстіне сайлаудың өзін патша әкімшілігі кез келген уақытта алып тастай алды. 1862 жылы жерлестерінің өмірін жақсартуға ынталы Ш.Уәлиханов сұлтан болып сайланған, бірақ генерал-губернатор сайлау нәтижелерін ешқандай түсіндірусіз жойған кезі мысалдардың бірі.

Аймақты жаулап алғаннан кейін, орыс әкімшілігі жергілікті мұсылман халықтарының тұрмыс-тіршілігін бұзбауға тырысып, аздап өзгеріс енгізіп, отырықшы халықтар үшін шариғат бойынша (мұсылмандардың діни заңы) қазылар соты мен көшпелілерге арналған әдет-ғұрып бойынша билер сотын сақтап қалды. Алайда бұл соттардың жетілмегендігі көп ұзамай анық болды. Қазылар мен билер (1886 жылдан бастап халық соты) барлық жерде пара алды. Істер бірнеше айға, кейде жылдарға созылды. Соттар, әсіресе, туыстық байланыстары берік билер, тайпаластарының пайдасына орай шешімдер қабылдады. Сонымен қатар, соттар мұсылман заңнамасы, әдет-ғұрып, сондай-ақ Ресейдің сот заңнамасы туралы көп білмеді. Әсіресе билер дайын болмады. Олардың көпшілігі сауатсыз, тоғышар еді. Мұсылман қауымы халық соттарының шешімдеріне үнемі шағымданатын, бірақ кек алудан қорқып, жоғары тұрған Ресей сотына апелляция түсірмеді. Саны жағынан жеткіліксіз, әсіресе жергілікті тілдерді білетін шенеуніктері болмаған орыс әкімшілігі, халық соттарының шешімдерін тексермеді.

Ресей жұртшылығының көптеген өкілдері Түркістан халық сотымен танысып, оны жою қажеттілігі туралы жазды. Түркістанның сот ісін жүргізу жүйесін жан-жақты зерттеген аймақтық зерттеуші Н.Дингельштедт кемшіліктер массасының көптігімен халық сотының бір артықшылығы бар - бұл әкімшілікке еш шығынсыз екенін жазды. Халық сотының жұмысына ақы - бұл сыйақы сомасының 10%-ы болды.

Сонымен қатар, екі жақ бір-бірінің тілін білмеуді алдау, қорқыту немесе қарапайым алаяқтық үшін белсенді түрде қолданды. Шенеуніктердің біразы жергілікті тілдерді білді. Әдетте әкімшілер көмек сұрап аудармашыларға жүгінді, олардың қызметтерінде негізінен түркі тілдерін түсінетін татарлар болды. Көптеген әкімшілік және сот істерінің тағдыры көбінесе сауатсыз аудармашы жасаған аудармаға байланысты болды. 1905 жылы Түркістан генерал-губернаторы Д.И.Суботич: «Біз Түркістанға қырық жыл бойы иелік етіп келеміз және осы күнге дейін кем дегенде бірнеше жергілікті тілдерді білетін әкімшілік қызметкерлерін саусақпен санауға болады. Сот бөлімінде олар одан бетер аз. Істің жағдайы апатты. Басқарылғандар мен сотталғандардың сөзін түсінбей, халықты қалай басқаруға болады, дауларды қалай шешуге болады?

... Мен әкімшіліктің барлық шенеуніктеріне, соның ішінде уез басшыларына аудармашыларды бақылау үшін өз аймағының тұрғындарының тілін бір жыл бойы үйренуді ұсынуды қажет деп есептеймін, бұл біздің азиялық шетіміздегі жара. ... Әрине, орыс тілін жергілікті халық массасы арасында тарату шараларын қолдану қажет; бірақ бұл үлкен міндет, бүкіл ұрпақтың жұмысы, ал қарама-қарсы мәлімдеме тез нәтиже беруі керек».

Мұсылман дінбасыларын мемлекеттік қолдаудан айырған Ресей үкіметі бастапқыда жергілікті халықтың діни өміріне араласпады. Жаулап алғаннан кейін дін қызметкерлері жанбасылық салықтан толық босатылды, бірақ уақыптардың құқықтары шектеулі болды. Оларға бұрын босатылған жер салығы мен басқа да салықтар салынды. Уақып жерлерінің бір бөлігі мемлекеттік жер қорына тәркіленді. Жоғарғы сот — қазы-калона лауазымы жойылды. Патша үкіметі Арабстандағы індетті сылтауратып, 1900 жылға дейін жергілікті дін қызметкерлеріне үлкен табыс әкелген қажылыққа тыйым салды. Әкімшілік шаралардан қорыққан мұсылман дінбасылары бейбіт уақытта ресейліктерге қарсы ашық үгіт жүргізуден аулақ болды.

Жаңа жерлерді қосу барысында патша үкіметі казак қоныстарын ұйымдастыру арқылы жағдайын нығайтуға тырысты. Жетісу әскерін ұйымдастырудан басқа, 1875-1877 жылдары Орал казак-ескі наным-сенушілерін Әмударияға қазіргі Қарақалпақстан жеріне қоныстандыру ұйымдастырылып, екіжақты мақсатқа қол жеткізілді — Жайық ескі наным-сенушілерге діни себептермен және жаңа жаулап алынған жерді отарлауға байланысты ант беруден бас тартқанды үлгі ретінде жазалау.

Жетісу казагы (С.М. Прокудин-Горскийдің суреті)

XIX ғасырдың аяғында Ресей мен Украина губернияларынан шаруаларды Түркістан жерлеріне қоныстандыру басталды. «Түркістан өлкесін басқару туралы ережеге» сәйкес, «ауыл тұрғындарына жататын христиан дінінің орыс бодандарына» ғана қоныс аударуға рұқсат етілді. Көшіп-қонған шаруалар жаңа жерлерде жан басына 30 ғұшыр жер алуы тиіс еді. Бұл үдеріс аштық жылдарында және әсіресе Столыпин реформаларының басталуымен күшейе түсті. 1897 жылғы санақ бойынша Түркістанның орыс халқы жалпы халықтың (Орал облысы мен Бөкей Ордасын қоспағанда) 8 миллионының 700 мыңдай адамын құрады. Оның жартысынан көбі Жетісу мен Сырдария облыстарында өмір сүрді. 1916 жылға қарай бұл аймақтар халқының 1/4 және 1/10 бөлігі орыстарға тиесілі болды. 1906-1912 жылдар аралығында 438 мыңнан астам шаруа қожалықтары Ақмола, Торғай, Орал және Семей облыстарына қоныс аударды. Келгендердің жартысынан көбі ауыл шаруашылығында, шамамен төрттен бір бөлігі әкімшілік, сот және әскери-полиция құрылымдарында, ал әрбір оныншысы өнеркәсіпте жұмыспен қамтылды.

Көшіп-қонған шаруалар әдеттегі дақылдарын: бұрын Түркістанда елеусіз болған жаздық бидай, қарабидай, сұлы, жүгері, картоп, беде, зығыр, қырыққабат, қызанақ, қант қызылшасын әкелді. Сонымен қатар, жергілікті тұрғындар мал шаруашылығының шөп дайындау сияқты элементін қолдана бастады, өйткені бұған дейін үнемі қыстық өлім-жітіммен болатын отарлы қыстық өрісі болған. Жалпы алғанда, белгілі бір еңбек бөлінісі болды: жергілікті халық мал шаруашылығында, мақта мен бақша өсіруде, дәстүрлі қолөнерде жұмыс істеді, орыс қоныс аударушылары нан, көкөніс жеткізді, сүтті мал шаруашылығымен айналысты.

Алайда, 1911 жылы қаңтарда Түркістан генерал-губернаторының кеңесінде атап көрсетілгендей, «... Түркістан жер иелену жағдайында қажет қарқынды егіншілікке және жоғары мәдениетті өңдеуге көшу, тәжірибе көрсеткендей, православиелік орыс халқы өте баяу және үлкен қиындықпен орындалды, бұл жергілікті халықтың, кәдімгі мақташылар, жүзімшілер мен бағбандармен бәсекелестікте өз қожалығының табысына үлкен үміт артуға негіз бермейді». Ал Кеңестің 1911 жылғы 3 ақпандағы отырысында қоныс аударушылардың тағы бір мәселесі атап өтілді: «... орыс қоныс аударушылары ... өз хал-ахуалына қанағаттанбау салдарынан шарапқа деген ерекше бейімділіктен зардап шегеді. Бұл кемшілікпен көбінесе маскүнемдіктен әлсіреген орыс халқына жек көрушілікпен қарайтын жергілікті еңбекқор халық тұратын аймақтың табысты отарлаушылары бола алмайды» (Журнал Совета Туркестанского генерал-губернатора № 1 за 13.1.1911, ЦГА Узбекистана, ф. 717, оп. 1, д. 48, л. 86.).

К.Кауфман Түркістан өлкесін басқарған кезде, ол әсіресе Территорияның егіншілік аудандарын қоныс аударушылардан қорғап, оларға Жетісу облысының далалы аймақтарының бос жерлерін қоныстандыруға мүмкіндік берді. Ол еуропалықтардың, оның ішінде орыстардың жергілікті тұрғындардан жер сатып алуына тыйым салды. Сондықтан Түркістанның орыс басқармасының алғашқы жиырма жылында бұл аймаққа тек 2170 шаруа қоныстанушысы ресми түрде қоныстанды. Кейінгі жылдары жергілікті әкімшілік шаруалардың ағынын тежеуге тырысты, бірақ орталықтың қолдауынсыз оны тоқтата алмады. 1890-жылдардың басында Орталық Ресейдегі аштыққа байланысты өлкеге өз еркімен қоныс аударушылардың үлкен толқыны ағылды. Келген 15 мыңның ішінде Түркістан әкімшілігі жергілікті тұрғындардан тартып алынған жерлерге тек 2 мың шаруаны орналастыра алды. Қалған орыс қоныс аударушылары қайыршылық күйде болды. Генерал-губернатор А.Вревский соғыс министріне жазған хатында байырғы халықтан тартып алынған жерлеріне қатысты наразылықтары туралы хабарлап, қоныс аударушылардың жаңа легінен қорқатынын білдірді. Соғыс министрі ең көп қоныс аударушыларды берген Тамбов, Самара және Пенза губернияларының басшыларына Түркістан өлкесіне өз еркімен қоныс аударуды тоқтату бойынша шаралар қабылдау туралы нұсқаулар алды. Алайда, өлкеге өз еркімен қоныс аудару жалғаса берді және әкімшілік шаруаларды орналастыру үшін жергілікті тұрғындардан жерді тартып алуға мәжбүр болды. Әкімшіліктің бұл әрекеттері мұсылман халқының алаңдаушылығын туғызды және Сырдария облысының әскери губернаторы Н.Королков жазғандай, ауыр толқуларға әкелуі мүмкін еді.

С.Витте Түркістанда мақта өндірісінің қысқаруынан қорқып, Мәскеудің өндірістік фирмаларының әсерінен бұл өлкеге орыстардың қоныс аударуына қарсы болды. Соғыс министрімен бірге 1896 жылы Жетісу облысына қоныс аударуға тыйым салатын үкіметтің шешіміне қол жеткізді. Ал келесі жылы, яғни 1897 жылы Түркістан генерал-губернаторы үкіметтің шешімін күтпестен, өз бұйрығымен өлкенің қалған бөлігіне қоныс аударуға тыйым салды. Бірақ өз еркімен қоныс аудару жалғасып, Түркістан әкімшілігі мұсылман жерлерін өз еркімен басып алуға қарсы шаралар қабылдады.

Бір жағынан Еуропалық Ресейде жердің жетіспеушілігі, екінші жағынан тегін жер алу мүмкіндігі туралы ақпарат орыс шаруаларын орнынан көтеріп, Оралға, Сібірге, Түркістанға айдады. Түркістан өлкесінде қоныс аударушылардың ең көп бөлігі Ресейдегі жер құны жоғары қаражер аудандары, Воронеж, Самара және Саратов губернияларынан келді.

Орталық әкімшілік Түркістан әкімшілігі өкілдерінің көпшілігінің қарсылығына қарамастан, шаруалар отарлауын жалғастыруды жақтады. Бұл ұстанымды II Николай да қолдады. келген қоныс аударушылардың орналасуы туралы ой-пікірлер жазылған Жетісу облысы әскери губернаторының 1904 жылға арналған есебінде, патша: «біз бұл өлкені отарлауды табанды түрде жылжытуымыз керек» деп жазды. Қарар қоныс аудару саясатына күшті серпін берді. Сырдария мен Жетісу облыстары қоныс аударатын аймақ болып жарияланды. Бұл аудандардан тегін жер табу міндеті ауыл шаруашылығы және мемлекеттік мүлік министрлігіне бағынышты Қоныс аудару басқармасының лауазымды тұлғаларына жүктелді.

Ресейдің орталық аймақтарындағы ашаршылық 1905-1906 жылдары Түркістан өлкесіне бірнеше ондаған мың қоныс аударушыларды айдап әкелді, ал Қоныс аудару басқармасының шенеуніктері жергілікті тұрғындардан артық жер іздеп, ынта-жігермен кәсіпке кірісіп кетті. Шенеуніктер өздерінің іс-әрекетінде жергілікті тұрғындар қазылар мен билердің көмегімен өздеріне үлкен көлемде жер жазып алған, олар іс жүзінде өңдемеген деген пікірді басшылыққа алды. Қоныс аудару комиссияларының әрекеті жергілікті мұсылман халқы мен Түркістан әкімшілігін дүр сілкіндірді. Жетісу облысының әскери губернаторы 1907 жылы генерал-губернаторға «жиырма мыңнан астам өз еркімен қоныс аударушылар... негізінен қаңғыбастар жер бөлуді күтеді. Қоныс аудару партиясы оларға суармалы, мекендері мен егістік жерлері бар ең жақсы қырғыз жерін бермекші. Мұндай әрекеттердің нәтижесі - қырғыздардың қазіргі дүрбелең жағдайынан бүлікке көшуі болады». Ферғана облысының әскери губернаторы да көтерілістен қорықты. Сол жылы ол ресейлік отарлауға шешуші кедергілер қою қажеттілігі туралы «орыстарға қарсы онсыз да созылмалы ашыту жағдайында болған Ферғананың жергілікті тұрғындарын қоздырмау үшін...» , әрі қарай - «бұл жерде ешқандай жағдайда орыс қоныс аударушылардың болуы мүмкін емес» деп жазды.

Жергілікті әкімшіліктің Қоныс аудару басқармасының шенеуніктеріне теріс көзқарасының тағы бір себебі - генерал-губернаторға тәуелділіктен босаған, жер саясаты саласында үлкен өкілеттіктерге ие болу. Осылайша жергілікті әкімшіліктің өкілеттіктері қысқартылды, бұл оның мұсылман және орыс тұрғындары алдындағы беделін түсірді. Орыс қоныс аударушылар жергілікті тұрғындардан жерді тартып алуға әкімшіліктің көзқарасын біле отырып, жергілікті билікті елемей, басқарманың шенеуніктерімен айналысқанды жөн көрді. Бұл көзқарас әкімшіліктің ызасын келтірді.

К.Пален Түркістанға барғаннан кейін, Түркістанда отарлау үшін аз мөлшерде бос және қолайлы жердің көп мөлшерде суару жұмыстарын қажет ететінін баяндамада көрсетті. Алайда, әскери министрлер қоныс аудару мәселесі бойынша патшаның пікірін біліп, Түркістан генерал-губернаторларына белсенді қолдау көрсетпеді.

1910 жылы желтоқсанда үкімет Қоныс аудару басқармасына қоныс аудару жер теліміне көшпелілердің жерлерін тартып лау құқығын берді. Қоныс аудару шенеуніктері бұл құқықты пайдалана отырып, қазақтардан жайылымдық жерлерді ғана емес, сонымен қатар егістік жерлері бар қыстақтарды да тартып алды.

Тәркілеу қазақтарды ресми түрде отырықшы өмір салтына көшуге және осылайша өздерінің ата-бабаларының жерлерін бекітуге мәжбүр етті. Негізінде олардың көпшілігі егіншілікпен де, мал бағумен де айналысқан. Бұны мал бағу үшін жерді артық деп жариялаған Қоныс аудару басқармасының шенеуніктерінен жасыру қиын болды. Қоныс аудару әкімшілігіне жергілікті тұрғындар мен жергілікті әкімшілердің шағымдары ештеңеге әкелмеді.

Бұл жерлерге бұрын мүлде белгісіз болған дәрігерлердің, инженерлердің, қоныстандырушылардың, суарушылардың, агрономдардың, мал дәрігерлерінің және басқа да мамандық өкілдерінің келуі отаршылдықтың маңызды факторларының бірі болды. Жергілікті халықты еуропалық мәдениетпен таныстырудың бір жолы, патша үкіметінің ойынша, орыс тілін басымырақ оқытатын орыс-жергілікті тілді мектептер мен училищаларды құру болуы керек еді. 1890-жылдардан бастап барлық өтінімдер тек орыс тілінде берілуі керек болды, нәтижесінде еуропалық білімге қажеттілік күрт өсті.

Мектептен оқушылардың орыс және орыс-түзем мектептеріне кетуін азайтуға тырысқан мұсылман дінбасылары үкіметтік мектептерге қарсы үгіт жүргізді. Көптеген ата-аналар мемлекеттік мектептерде балаларына дәстүрлерді сақтауға, ислам дінін сақтауға және ата-аналарын құрметтеуге үйретпейді деп қорқып, балаларына дәстүрлі мұсылмандық білім беруді жалғастырды. Ата-аналардың салыстырмалы түрде аз бөлігі ғана балаларын мемлекеттік мектептерге беріп, осылайша балаларына орыс қызметінде мансап жасауға немесе делдалдық саудада табысқа жетуге мүмкіндік беруге тырысты. Балаларға тек діни ғана емес, жалпы білім беретін, соның ішінде орыс тілін де үйрететін жаңа әдістемелік мектептер ата-аналардың кейбіріне оңтайлы жол болды. Бұл мектептердің танымалдығы тез өсті. 1908 жылы олардың саны 35 болса, 1916 жылы Түркістан облысында 92 болды. Соған қарамастан, бұл сан 1913 жылы Түркістан облысында жұмыс істейтін 7665 мектеп пен медресемен салыстырғанда аз болды. Жаңа әдістемелік мектептер санының өсуі мұсылмандық мектептерді өзгерту идеясының жақтаушылары жәдиттер мен пантүркішілдердің позициясының күшеюіне куә болды. Бұл Түркістан әкімшілігінің қорқынышын оятты. Жаңа әдістемелік мектептердің өсуі мұсылман дінбасыларының алаңдаушылығын туғызды. Олар мектептер мен медреселердегі оқушылар санының азаюынан, оның идеологиялық әсерінің төмендеуінен қорықты.

Патша әкімшілігі Орта Азиядағы орыс жеңісінің жемісін тек православ орыс халқы пайдалануы керек деп есептеді. Сондықтан Түркістан шетелдік, яһуди және татар капиталдарына жабық болды. Осы санаттар Түркістанда, оның ішіндегі қалаларда жер алу мүмкіндігінен айырылды.

Бірақ бұл ресейлік саудагер мен өнеркәсіпшіні бәсекелестіктен құтқармады. Жергілікті жер мен тілді жақсы білетін Орта Азияның байырғы тұрғындары - жылжымайтын мүлікке ие болуға құқығы бар мұсылмандар мен бұхаралық яһудилер метрополия өнеркәсіпшілерімен тез коммерциялық байланыс орнатып, бәсекелестік күресте әкімшіліктің протекционистік қолдауын иеленген орыс саудагерлерін жеңе алды. Бұл жеңіс мақта өнеркәсібінде ерекше байқалды. Орыс саудагерлері мен өнеркәсіпшілері Түркістан шаруашылығының басқа салаларына белсенді түрде капитал салмады.

Үндістанның Англияға болғандай Түркістанның Ресейге байытудың көзіне айналмағанына түңілген патша әкімшілігі уақыт өте келе өзінің инвестиция саласындағы шектеулі саясатын мұқият қайта қарауға кірісті. Биржалық сауда мен Түркістан ауыл шаруашылығының өкілдері Орта Азияның шетелдік және «бұратана» капиталдарына ашылуын жақтаушылар болды. Шектеулерді қайта қарауға С.Витте ықпал етті, бірақ ол қызметінен кеткеннен кейін «Түркістан орыстар үшін» деген ұран қайтадан көтерілді.

Тек татар капиталының Орта Азияға енуін Министрлер кеңесінің төрағасы П. Столыпин мен Қаржы министрі П. Барк қолдады. Шетелдік және яһудилік капиталдың өкілдерінің ішінде бірнешеуі ғана Түркістаннан зауыттар салу үшін жер алуға рұқсат алды.

1880 жылдың аяғында Күнгей Каспий теміржолының құрылысына қатысты жұмыстар басталды. Бұл жол Каспий теңізін Қызыларбат (1881) пен Асхабад (1885) арқылы 1886 жылы Жаңа Бұхарамен (Қаған) байланыстырды. Ал 1888 жылға қарай жол Самарқанға дейін жетті. Желіні Әндіжанға (1898) және Ташкентке (1899) жеткізу үшін көп жылдар қажет болды. Еуропалық Ресейдегі тоқыма фабрикаларына жеткізу үшін мақта Сырдария мен Ферғана облыстарынан арбамен және түйемен Самарқанға жеткізіліп отырды. Содан кейін жүк пойызға тиелді, ол жерден Каспий теңізіне жеткізілді, сосын кемелерге тиеліп, содан кейін қайтадан пойызға тиелді. Бірнеше рет мақтаны тиеу мәселесін 1906 жылы салынған Орынбор-Ташкент теміржолы шешті, бұл Ферғанадан Мәскеуге жүк жеткізу уақытын бір жарым айдан 18-20 күнге дейін қысқартты. 1915 жылға қарай солтүстіктен Ферғана алқабын, оңтүстіктен Бұхара әмірлігін қамтитын тарамдар салынды. Орта Азия темір жолын күтуде екі мыңға жуық адам жұмыс істеді, олардың көбі орыстар болды.

Темір жолдардың құрылысы Орта Азияны Ресейдің өнеркәсіптік орталықтарымен байланыстырып, оларды бүкілресейлік экономикалық нарыққа шығарғандықтан, басталған теміржолдардың маңызы зор болды. Тауар алмасу күрт өсті. Темір жолдардың әскерлерді жеткізу және халықтық көтерілістер мен толқуларды басуда әскери-стратегиялық маңызы болды. Күнгей Каспий жолының құрылысы 1880-1881 жылдары Скобелев түрікмен шұраттарын бағындыруда шешуші фактор болды. Теміржол шеберханалары мен деполары Азияда пайда болған жұмысшы табының діңгегі болды, осылардың құрылуының негізгі көзі жерсіз шаруалар, диқандар мен қоныс аударушы-шаруалар, азып-тозған қолөнершілер мен майдагерлер болды.

XX ғасырдың басында, бүкіл Ресейдегідей, айтарлықтай экономикалық көтерілу сезіле бастады, алғашқы өнеркәсіптік кәсіпорындар дами бастады, негізінен мақта және тоқыма кәсіпорындары, сонымен қатар диірмендер, сары май өнеркәсіптері, ауылшаруашылығы шикізатын өңдейтін кәсіпорындар: тері илейтін, май қайнатушы, сабын жасайтын, шарап қайнататын, тұз өндіретін кәсіпшіліктері. Тау-кен өнеркәсібі Алтай мен Орталық Қазақстанда дамыды, онда түсті металдар мен көмірдің бай кен орындары, темір кеніштері жетілдірілді. Батыс Қазақстанда, Орал-Ембі аймағында мұнай өндіру басталды.

Түркістан әкімшілігі мұсылман ауыл халқының жерсіздігінің артуына қатты алаңдады. Бұған басты себеп - несие төлей алмау салдарынан диқандардың жұтауы болды. 1912 жылы Түркістан өлкесі шаруаларының жалпы қарызы 156,7 млн рублды құрады. Өлкедегі несиелер жылдық 25-60% және одан жоғары мөлшерде берілді және жеке тұлғалар мен мақта өндіруші кәсіпорындар үшін тиімді табыс көзі болды. Мақта фирмаларының өздері банктен 8 % несие алды. Арзан банктік несие берудің арнайы шарттары оны мақта өсірушілеріне қолжетімсіз етті. Мақта шаруашылығының орталығында - Ферғанада несие берудің ауыр шарттары 1914 жылға қарай барлық шаруашылықтардың төрттен бірін жерсізденуіне әкелді.

Диқандардың күйреуі мәселесін жан-жақты зерттеген көптеген ресейлік шенеуніктер мәселенің шешімін шағын, қолжетімді, мемлекеттік несие құрудан көрді. Алайда олардың билікке өтініштері ұзақ уақыт бойы нәтижесіз қалды. Тек 1909 жылы Мемлекеттік банк мұндай несиені ұйымдастыруды қолға алды. Көп ұзамай Түркістанда жинақ пен несиелік серіктестіктер пайда бола бастады. 1914 жылы осындай серіктестіктердің 482 жалпы сомасы 9,78 миллион рубл болатын несие алды.

Көтерілістер мен ұлттық қозғалыстар

Қазақтар мен казактардың шайқасы

Қазақтардың көтерілістері

• Сырым Датұлы бастаған ұлт-азаттық қозғалыс (1783–1797)
• Исатай Тайманұлы мен Махамбет Өтемісұлы бастаған ұлт-азаттық қозғалыс (1836–1838)
• Кенесары Қасымұлы бастаған ұлт-азаттық қозғалыс (1837–1847)
• Адай көтерілісі (1870–1873)

Көтерілісті басудың нәтижесі қазақ жерінде хан билігінің жойылуы және Ресейге түпкілікті қосылуы болды.

1916 жылғы Қазақстандағы ұлт-азаттық көтеріліс

Зындандағы тұтқындар. Прокудин-Горскийдің суреті.

Бірінші дүниежүзілік соғыс кезінде жергілікті халықтың тылдағы жұмыстарға шақыруға байланысты Ресей Түркістанындағы ең ірі көтеріліс. Самарқан, Сырдария, Ферғана, Күнгей Каспий, Ақмола, Семей, Жетісу, Торғай, Орал облыстарының 10 миллионнан астам көпұлтты халқын қамтыған көтерілістің себебі 1916 жылдың 4 шілдесінде Хожанд қаласында жұмылдырылғандардың тізімін жою талабына байланысты бұқаралық шерудегілерді ату болды. Ресми мәліметтер бойынша, шілдеде Самарқан облысында 25, Сырдарияда — 20 және Ферғанада — 86 бұқаралық қимыл болды. Қазақстанның барлық орталық бөлігін қамтып, ең ұйымдасқан сипатқа ие болған көтеріліс Торғай облысында Амангелді Иманов пен Әліби Жанкелдин басшылығымен кең көлемді ұрыс қимылдарына ұласты, көтерілісшілер Торғай облысының орталығын қоршауға алды. Үкіметке қарсы болумен қатар, көтеріліс орысқа қарсы айқын сипатқа ие болды, өйткені жергілікті тұрғындар өздерінің қиыншылықтарының қайнаркөзін қоныс аударушылар-отаршылардан көрді. Көтерілісшілер қыстақтарды өртеді, қоныс аударушылардың, казактардың, жұмысшылардың отбасыларын өлтірді. Бірқатар жерлерде, әсіресе Ферғана аңғарында діни түсініктер қосылды, уағыздаушылар-дәруіштер ғазауатқа шақырумен аласаттарды басқарды. Көтерілісшілердің әрекеті Верный, Ташкент және Ресейдің орталығы арасындағы телеграф байланысының үзілуіне әкелді.

Казактардан келген жауап әрекеттері де қатыгез болды. Көбінесе тұтқынға алынған көтерілісшілерді сол жерде атып тастайтын немесе алып жүру кезінде өлтіретін. Артиллерия мен пулеметтер кеңінен қолданылды, үкімет тұрақты әскерлерді жіберуге мәжбүр болды, олардың келуімен 1917 жылдың көктемінде көтерілісті жалпы түрде баса алды.

Естелік

Хиуаны бағындыруының 25 жылдығын тойлау: 1873 жылғы Хиуа жорығының негізгі қатысушылары

Әр түрлі әскери операцияларға байланысты «Хиуа жорығы үшін», «Қоқан хандығын жаулап алғаны үшін», «Көктепені басып алғаны үшін», «1853-1895 ж. Орта Азиядағы жорықтары үшін» сияқты бірнеше мадалдар берілді.

Тағы қараңыз

• Ресейдің азиялық бөлігі